(785) chlorofil-a

Blog w pięknej tematyce, pasującej idealnie do moich upodobań, stąd zadowolenie na mej twarzy, podczas przystępowania do oceny.

Chlorofil-a

Ocenia Aimee.

Estetyka

Wrażenia estetyczne: 9/10
Ujrzałam ci ja adres i już wiedziałam, że będzie ciekawie. Nazwa chlorofil zwiastuje mi, że autor bloga będzie nastawiony biologicznie do świata. Myślałam, że dostanie mi się blog jakiejś licealistki, która chce iść na medycynę, czy jakoś w ten deseń, ale na szczęście nie! Mam w swoich łapkach blog, który ma zupełnie inną ideę niż pamiętnikowe wynurzenia. Biologiczne nowinki, coś niecoś naukowego, o tak… W dodatku, okazuje się, że autorki są dwie, co dodaje pikanterii.
Otrzymałam całkowite wyjaśnienie adresu. Otóż, pierwotnie był to „chlorofil” bez „a”, do tegoż dodatku dziewczyny zostały zmuszone przez prozę życia, czyli brak wolnego adresu na Blogspocie. Uznaję to za sensowne wyjaśnienie i nie komentuję. W każdy razie, sam wybór określenia „chlorofil” jest bardzo dobry, bo natychmiast nasuwa skojarzenia biologiczne. Można by mnożyć inne słówka i pojęcia, ale nie każde otworzy humanistom odpowiednią szufladkę w mózgu. Ot, na przykład: „epinefryna” albo „epinefrynka”, ładnie brzmi, prawda? Ale ilu, niezwiązanych z tematem, przyjdzie do głowy, że to inna nazwa adrenaliny? Chlorofil łatwo zapamiętać, skojarzyć, świetny wybór!
Belka nie przedstawia się szałowo, bo znaleźć tam można tylko nazwę bloga. Nie jestem zwolenniczką pseudomądrych myśli, ale jakoś mi to tak biednie wygląda. Może nazwa i coś po myślniku? Ewentualnie „Chlorofil, czyli…” i zamiast trzech kropek, wstawić słowa określające z czym będziemy mieć do czynienia. Hm? Co wy na takie rozwiązanie?
Czas na wrażenia wizualne, jak to ładnie w kryteriach oceny określono. Muszę przyznać, że doznania wzrokowe są bardzo pozytywne. Blog jest bardzo jasny, a mnie przypadła do gustu taka kolorystyka. Nadaje to przejrzystości i zwiększa czytelność. Bardzo lubię białe tła, może to i mało oryginalne, ale dla mnie jest idealne. Kolory albo wychodzą za ciemne, albo za jaskrawe, albo sraczkowate – nie dogodzisz. Biały jest biały, uniwersalny i najbezpieczniejszy.
Macie bardzo ładną ramkę pod tytułem „Prawa autorskie”, naprawdę miło mi, że ją spotkałam, ale jest w niej coś, co mnie zasmuca. Pewne zdanie, traktujące o grafice zamieszczanej na blogu. Przyznajecie, że nie jest wasza, ale w takim razie czyja? Pomyślałam sobie, że może w notkach podajecie źródło grafiki, ale się zawiodłam. Macie u mnie sporego minusa za ten niecny wybryk.
Nagłówek - pod względem biologicznym, motyw świetny i w stu procentach trafiony. Podobnie jak idealnym doborem była nazwa, tak samo dobra jest rosnąca roślinka. Można się doszukać mnóstwa metafor w tym obrazku, ale niekoniecznie będzie to słuszne postępowanie. Blog nakierowany na wiedzę to nie, nazwijmy to, literackie teksty, ani poezja na miarę polskiego wieszcza, tutaj nie o przenośnie chodzi. Ma być biologicznie, ma się kojarzyć z chlorofilem i wszystkimi tymi „zielonymi” tematami. I jest!
Pogratulować doboru obrazka. Zniszczyć za brak jego źródła. Narysowała, któraś z was? Byłoby jeszcze wspanialej, piałabym z zachwytu, a tak jest płacz, kwik i zgrzyt zębów. Wstydzicie się własnej pracy, czy nie chciało się podać źródła?

Posty

Treść: 18/25
Czas na to, co czerwone stworki lubią najbardziej, czyli treść. Zwłaszcza, że mam tutaj szerokie pole do popisu. Za chwilę będę posiadać wykształcenie medyczne, parałam się również czystą chemią, więc chyba coś tam wiem w biologicznych kwestiach…

„[13] Co to jest bioetyka, czym się zajmuje oraz kilka słów o klonowaniu”
Wzięłyście sobie na warsztat drażliwy temat. Ciekawa jestem czy poruszycie jego delikatne kwestie? Generalnie, na potrzeby tej oceny, wprowadzimy zasadę taką, że jeśli z przeczytanej notki dowiem się czegoś nowego, to ocena idzie w górę. Natomiast, jeśli to będą bebły z mamrami, przepisane ze źródeł, to przestaniemy się lubić i ocena będzie szła w dół. Takie małe przeciągane liny.
Jedziemy.
Hm… Sprytny wybieg na samym początku. Mam na myśli odniesienie do książki, której – przyznaje się – nie znałam. Podanie linku ułatwia mi więc zdobycie informacji. Nawiasem mówiąc, książka natychmiast wylądowała na półce „chcę przeczytać”. Dowiedziałam się czegoś nowego! Znalazłam interesującą książkę, o której nie wiedziałam. Jest dobrze!
Wiesz co? Po przeczytaniu stwierdzam… jak to czasem się mówi? Żarło, żarło i zdechło.
Artykuł, który sobie wybrałam, jest pisany na zasadzie pracy licencjackiej. Wymyślasz temat, zbierasz materiały, tj. książki i publikacje, a następnie siadasz przed komputerem i przepisujesz fragmenty owych „materiałów”, tak by nikt się nie przyczepił, że to plagiat. Podobnie jest tutaj, artykuł jest bez życia, pozbawiony jakichkolwiek interesujących aspektów. Tematyka jest niezwykle ciekawa, ale opisana w taki sposób, że normalny człowiek nie jest w stanie tego przetrawić. Ludzie, którzy „w tym siedzą”, studenci kierunków medyczno-biologicznych, licealiści zafascynowani biologią odnajdą się w tym, ale szary człowieczyna, który nie ma zielonego pojęcia, czym jest blastomer albo transfer jądra…
Można to jeszcze porównać do pracy domowej z biologii, jeśli nauczycielka każe zrobić w domu notatkę o klonowaniu, to przepisz ten tekst.
„Bez pseudonaukowego bełkotu staramy się przedstawić wszystko zrozumiale i przejrzyście.”
Macie ten bełkot i wcale nie wyjaśniacie go przystępnie. Jeżeli chcecie trafiać do ludzi, którzy tematu nie znają, musicie pisać jeszcze prostszym językiem. Przekonacie się kiedyś, że ludzie mają problemy z czytaniem ze zrozumieniem i zbyt duża ilość tekstu ich boli, wtedy zrozumiecie, o co mi chodzi.
Jednakże, dowiedziałam się czegoś nowego, znalazłam ciekawą książkę, tak więc nie ma tragedii.
Bibliografia, to porażka. Wikipedia? Gorzej być nie mogło. Również pognębia was fakt, że nie ma w źródle ani jednej pozycji książkowej. Internet to źródło, któremu nie należy ufać. Na studiach taki tekst, z piśmiennictwem czysto internetowym zostanie zwyczajnie wyśmiany.
Dla siebie samych, już nawet nie dla czytelników, ale dla siebie, kopcie w książkach, szperajcie w bibliotekach. Nabierzecie dobrego nawyku, nauczycie się wyszukiwać informacje. Taka umiejętność przyda wam się właśnie na studiach, podczas pisania prac dyplomowych czy pomniejszych. Przejrzę wielką księgę w poszukiwaniu informacji A, znajdę informację B. Dowiem się czegoś nowego, a za parę miesięcy jak przyjdzie zrobić prezentację na temat informacji B, to będę wiedzieć, gdzie szukać.

„[9] Skąd ten węgiel?”
O! To jest artykuł, który jest ucieleśnieniem prawie wszystkiego, co napisałam o poprzednim! Właśnie o to mi chodziło. Misako idealnie trafiła w gusta potencjalnego czytelnika, który nie jest zbyt lotny w „zielonej” tematyce. Kwestia bardzo prozaiczna, bo wszyscy wiemy, że jest węgiel, a tak naprawdę mało kto wie, skąd się wziął. Pamiętam, jak na lekcji chemii w gimnazjum, nauczycielka zapytała skąd się bierze węgiel i dostała odpowiedź wywołującą palpitację serca. Skończyło się na kartkówce, której nie był w stanie napisać nikt i jedynkach od góry do dołu. Tak moi drodzy, kolega odpowiedział: „z kopalni”. Misako napisała nam w sposób przystępny, jak dla głąba, a zarazem było ciekawie. Tego czegoś nadał styl pisania, Autorka prowadzi czytelnika przez historię węgla kamiennego, pokazuje, na co ma zwrócić uwagę, nad czym się zastanowić, czasem używa dowcipu, daje to uczucie mówienia do czytelnika. Pokusiłabym się o stwierdzenie, że można poczuć pewną formę wykładu. Właśnie taki styl zaciekawia, natomiast to, co znalazłam u Lumaris, nuży. Dało mi uczucie czytania encyklopedii, albo sprawozdania z badań, jakie można znaleźć w „Medycynie praktycznej”.
Misako, urzekłaś mnie, ale i zmartwiłaś. A gdzie piśmiennictwo? Gdzie źródła obrazków? Musisz poprzeć swój artykuł dowodami, wtedy nabiera on powagi.

„[15] Kim jest dawca narządów?”
Racja, temat chwytliwy i zapewne popularny, więc sporo ludzi przeczyta. Tyle się teraz o szpiku mówi w telewizji, więc ludzie coraz częściej zadają sobie pytania.
Nowość uświadczyłam jedną, zaintrygowała mnie, ale i znalazłam coś, czego mi brak w tej notce. Piszesz: „Pobranie narządów następuje nie wcześniej, jak po stwierdzeniu śmierci mózgu.”, na pewno słyszałaś o procedurze stwierdzania śmierci mózgu? Szkoda, że jej nie opisałaś bliżej, bo to jest bardzo ciekawy tematy. W dwóch trzech zdaniach, a od razu pojawia ci się temat na następny post. To naprawdę interesująca sprawa, te wszystkie badania jakie wykonuje wysoka komisja nad potencjalnymi zwłokami.
„Artykuł dość krótki, starałam się tylko przekazać, na czym to polega, bez wchodzenia w szczegóły.”
Dlaczego? Skoro masz więcej informacji w zanadrzu to czemu nie chcesz ich nam przekazać? Lumaris, zawodzisz mnie po raz drugi, czuję się jakbyś traktowała czytelnika jak idiotę, któremu informacje należy dawkować.

„[4] Problem elektrośmieci”
Poszukiwałam artykuliku w wykonaniu Misako, znalazłam, ale coś bardzo krótkiego. Przystąpię do lektury i zobaczymy, czy Misako utrzyma się na wyższej pozycji od swojej współautorki.
Zawiodłam się, bo artykuł nie wnosi niczego, w najmniejszym nawet procencie nie namówiłabyś mnie do szukania specjalnych punktów bym oddała telewizor.
Krótko, a nawet za krótko, po łebkach i byle było. Nie wspominasz nawet o tym, że sklepy, w których kupujemy nowy sprzęt, chętnie przyjmują stare lodówki czy telewizory, co znacznie ułatwia sprawę i nie trzeba niczego szukać.
Piszesz, że w baterii wyrzuconej do śmietnika są szkodliwe substancje. Równie dobrze ja mogłabym powiedzieć, że adrenalina podana w zatrzymaniu krążenia powoduje przyrost masy ciała, co nawet dla laika jest totalną bzdurą. Takie tezy należy udowodnić! Na pewno masz na tyle wiedzy, by wiedzieć, że w takich bateriach są sole metali ciężkich, a w akumulatorze kwas siarkowy. Potrafisz napisać, co takie substancje powodują w glebie, a jeśli nie masz pewności, to znajdziesz w odpowiednich źródłach.
Wrzucenie ckliwego obrazka biednych ludzi z elektrośmieciami wywołuje u mnie skutek odwrotny. Przesyt tego typu zdjęć sprawił, że nie mam ochoty nikomu pomagać, tylko jeszcze się irytuję.
Ten artykuł to totalna pomyłka, Misako. Natomiast ja ubolewam, że musiałam ocenić ten właśnie post.

„[16] Kilka słów o szkodliwości zupek chińskich”
O tak! Zupki chińskie, kocham! Cóż ja, biedna studentka, zrobiłabym bez zupek chińskich? Toleruję, co prawda, tylko dwie zupkowe firmy i stosunkowo rzadko się nimi raczę, ale naprawdę uwielbiam. Jednakże, mam ja współlokatora, który zupkami chińskimi żyje i trzyma się całkiem dobrze. Może pomijając fakt, że gdy ściąga koszulkę, można pomylić go z kaloryferem.
Czytam ja tę notkę i w pierwszym zdaniu trafiam na stereotyp, o którym pisałam wyżej. „Powszechnie uważa się, że zupki chińskie są podstawą diety studentów.”
Co ja poradzę, że przykładem jestem? Ale ostatnio coraz częściej gotuję, naprawdę!
Aczkolwiek, czytając dalej znalazłam fragment, który spowodował, że ma żuchwa znalazła się na poziomie podłogi.
„Jest on solą sodową kwasu glutaminowego. Podnosi on trzykrotnie ryzyko otyłości, może upośledzić wzrok. Powoduje migreny, uczulenia oraz astmę.”
Naprawdę? To niedobrze. Jestem posiadaczką migreny i eliminuję z diety wszystko, co wywołuje jej napady, a zupki są dobre!
Lumaris, ten artykuł jest naprawdę świetny! Muszę przyznać, że najlepszy, ze wszystkich, które u was przeczytałam. Ciekawy, poruszający chwytliwy i popularny temat, z masą nowych wiadomości. Na filmik patrzyłam zafascynowana, aż musiałam się nim podzielić!
Imponujący post, naprawdę. Chociaż muszę przyznać, że punkt w bibliografii „zeszyt od chemii” rozwalił mnie na łopatki. Szkoda trochę, że całe piśmiennictwo to Internet. Byłabym w siódmym niebie, jakbym zobaczyła jakąś publikację z czasopisma dietetycznego albo chociaż podręcznik akademicki. Jestem pod wrażeniem opracowania składu chemicznego, jak na licealistkę, jest to naprawdę godne podziwu.
Chyba zaczynam się powtarzać w tym słodzeniu.

Oryginalność: 5/5
Nie zdążyło mi się jeszcze trafić na takiego bloga. Znam jakiś jeden o bioetyce, ale czystko biologicznego w wydaniu licelistek nie dane było mi spotkać. Mogłabym mnożyć przykłady pamiętników „z życia lekarza”, „z życia pielęgniarki”, ale są to zupełnie inne blogi.
Gratuluję, bo to moja pierwsza styczność z blogiem biologicznym.

Ortografia i poprawność językowa: 10/10
Patrząc na teksty pod względem ortograficzno-poprawnościowym, nie mogę się do niczego przyczepić, bo naprawdę dbacie o wygląd tekstów. Nie wypuszczacie barachła, a i językowo stoicie wysoko. Ostatni post nadawałby się spokojnie na jakąś publikację, gdyby go jeszcze trochę rozwinąć. Chociaż już w tym stanie jest naprawdę dobry. Śmiem twierdzić, że ciekawszy niż moja świeżo ukończona praca naukowa.
Piszecie, w większości, prosto, nieskomplikowanie i zrozumiale dla wszystkich, cieszę się, bo to podnosi wartość bloga biologicznego, nastawionego głównie na ludzi w waszym wieku i młodszych.
Naprawdę, choćbym chciała, nie zamierzam ujmować punktów w kategorii ortografii

Detal

Dodatki: 10/10
Powiemy tutaj trochę o czytelności bloga, która dzięki takiemu, a nie innemu doborowi kolorów, jest wprost idealna. W blogach na Onecie istniała taka maniera ustawiania mikroskopijnej czcionki. O ile wygląda to ładnie, o tyle beznadziejnie się czyta, dlatego byłam uwrażliwiona na tę kwestię. U was, czytam sobie bez żadnych trudności, kontrast nie wypala mi oczu i nie mrużę ich, by odszyfrować treść. Świetnie się spisałyście.
To, co uwielbiam w blogach na Blogspocie, to możliwość schowania części linków i pokazywania ich w kolejności od najnowszych postów, co jest genialnym rozwiązaniem.
Niesamowicie sprytnym jest zakładka Propozycje, jak nie ma inspiracji, to sama przyjdzie z komentarzy, zwłaszcza, że jest ich kilka, a życzę by przybywało więcej.
Ilość ramek i zakładek jest dość uboga, ale wystarczająca, znalazłam to, czego potrzebuję. Przeczytałam kilka słów o Was, macie własny banner, listę czytelników i kilka linków. Sprytny pomysł z propozycjami czytelników również mnie urzekł. Natomiast, co bardzo istotne to likebox i fanpage. Doceniam, bo to świetny sposób nie tylko na promocję, ale i na bliższy kontakt z czytelnikiem, a to przyciąga ludzi.

Dodatkowe punkty: 5/5
Podsumowując całą ocenę, w moje gusta trafiłyście, podejrzewam, że inne chemiczno-biologiczni ścisłe umysły również zatrzymają się na dłużej. Nawet, śmiem twierdzić, że nieściśli też coś dla siebie znajdą. To właśnie przesądza o tym, że blog jest dobry – jego uniwersalność. Dla każdego coś dobrego. Macie ode mnie darmowe punkty za nic.

Suma: 57/60
Ocena: celująca