(787) occupy-hogwarts

W poprzedniej ocenie zobowiązałam się do opublikowania kolejnej w ciągu tygodnia. Wiedzcie więc, żem słowna. Mam tylko lekkie opóźnienie. Ocena Occupy Hogwarts będzie wymagać od córkitsw wielu godzin myślenia nad zaprezentowaniem czegoś, co by ukontentowało ją dostatecznie, by to opublikowała, bo jeszcze nie zdarzyło jej się nigdy oceniać opowiadania, które pisze dziewięć osób.

Estetyka

Wrażenia estetyczne: 1/10
Nawet nie wiecie, jak bardzo się ucieszyłam, gdy zobaczyłam w mojej kolejce „Occupy Howarts”. Mój banan na twarzy zamienił się w lekki grymas, gdy spostrzegłam, że mam do czynienia z małym stadkiem, bo do autorów zalicza się aż dziewięć osób. Dawno nie oceniałam czegoś powiązanego z tematyką Harry’ego Pottera, więc banan wraca. Bardzo cieszę się, że się do mnie zgłosiliście i na pewno nie będę skąpić Wam słów dla każdego elementu bloga. Zacznijmy od adresu, który jest dla mnie zagwozdką na miarę porządnego pytania na antenie „Jeden z dziesięciu”. Straciłam już wszystkie trzy szanse na odpowiedź i dalej nie rozumiem, dlaczego cały blog, czyli wszystkie podkategorie i napisy, zostały napisane w języku polskim, a tylko ten adres, sam jak palec, wyróżnia się. Można go tłumaczyć jako „Zajmijmy Hogwart!”. Zajmijmy, okupujmy, zamieszkajmy. Nie mogą być to słowa wypowiedziane przez mieszkańców zamku, bo oni już tam mieszkają, czyli stawiam na Śmierciożerców. Może być tak, że się mylę i hasło „Occupy Hogwarts” jednak będzie należeć do bandy Dumbledore’a, ale takiej opcji chyba nie ma, bo wtedy nagłówek za bardzo by nie pasował do przesłania. Z jednej strony bojowy okrzyk, by walczyć, a z drugiej miniaturka rozwalonego na pierdylion części zamku. Na belce widnieją słowa z adresu, które zostały odpowiednio przerobione przez dodanie wykrzyknika i wielkich liter. Ja bym tam raczej umieściła jakiś konkretny cytat, który byłby powiązany z blogową rebelią, których przecież w książce sporo, ale ostatecznie to Wasz wybór. Nagłówek jest po prostu straszny i bije na głowę nawet moje zdjęcia, które odebrałam dzisiaj od fotografa. Ktoś bardzo niewprawnie umieścił szczątki tak cudownej budowli jak Hogwart na fioletowym tle, w skład którego wchodzą wzorki niezidentyfikowanego kształtu. Taka tapeta bardziej nadaje się na ścianę, w zasadzie widziałam kiedyś bardzo podobną, więc stąd ten wniosek. Nagłówek powinien płynnie przechodzić w tło i być jednolity, a tak nie jest. Ewentualnie wszystko może być z innej parafii, a nawet z innego dziekanatu, a ten biedny Hogwart jest gdzieś pośrodku. Patrząc na bloga całościowo, mam wrażenie, że każdy z Was znalazł coś na szatę graficzną i zrobiliście miszmasz Waszych materiałów. Poza tym, jeśli mam być szczera, nagłówek jest po prostu brzydki. Zacznijmy od tego, że blog ciągnie się na całą szerokość mojego ekranu – sprawdzałam we wszystkich przeglądarkach. Jedną trzecia zajmuje treść w formie kolumny, a dwie trzecie zajmuje wyżej wspomniane już fioletowe tło. Powinno być na odwrót. Podczas czytania wzrok mi ciągle uciekał i źle czytało mi się bez wyśrodkowania tekstu. Hogwart, który Rowling opisuje jako ogromną budowlę z milionem korytarzy, ściubiłyście na takim obrazeczku dwa na dwa, co zatraca całą potęgę budowli. Zamek jest doszczętnie zniszczony, dym leci większy niż w Judasza, gdy ludzie palą opony samochodowe, widzę szalejący ogień, więc dochodzę do wniosku, że akcja opowiadania będzie się zaczynać po bitwie o Hogwart lub jeszcze później. Na krawędzi nagłówka, mówiąc brzydko, „wisi” napis, który już widziałam dwa razy, czyli „Occupy Howarts!”, gdzie jedno słowo jest niebieskie, drugie prezentuje się nam w kolorze żółtym, wpadającym w pomarańcz. Patrzyłam z lewej, patrzyłam z prawej, stanęłam na głowie i nijak nie pasuje mi to do tego fioletu. Nie mówiąc już o tym, że na belce „Hogwarts” napisane jest z wielkiej litery, a z kolei na nagłówku już z małej. Myślicie sobie pewnie: do czego ona jeszcze się nie przyczepi? Niestety, czasami najciemniej jest pod latarnią, a czasami drobne duperele zwracają uwagę. Nagłówek bardzo niezgrabnie przechodzi w tło za pomocą jakiejś… chmurki? Dymu? Więcej piękna widziałam w palarni na tartaku. Napisy i odnośniki są na przemian w dwóch kolorach – bladym różu i niebieskim. Piszecie żółtawą czcionką na niebieskim tle, od której wprost proporcjonalnie do ilości przeczytanego tekstu zaczynam mieć zawroty głowy. Nad menu znajduje się kawałek miniaturki z widokiem na Wieżę Astronomiczną i w zasadzie zastanawiam się, dlaczego umieściliście takie coś? Ni to banner, bo nie ma adresu bloga, ni to miniaturka nagłówka. Żywię głęboką nadzieję, że treść bardziej przypadnie mi do gustu.

Posty

Zastanawiałam się, jak mam ocenić „Occupy Hogwarts”. Widzę wypisanych dziewięciu autorów i nie wiem, kto napisał konkretny rozdział. Nie wmówicie córce, że piszecie razem. To jakiś projekt z języka polskiego? Jesteście grupą nauczycieli, która przeprowadza jakiś eksperyment, a wyniki będzie rysować na diagramach po nocach na klozecie przy świetle księżyca?

Treść: 3/25 

Rozdział pierwszy
Mamo, weź mnie stąd i zacznij kontrolować komputer, żebym nie czytała takich treści. Przydałby się „Rodzic 2012” lub coś w tym stylu. Co ja w ogóle tutaj robię? Po zapoznaniu się z treścią pierwszego rozdziału, pomyślałam sobie, że bardziej produktywne byłoby rozwiązywanie sudoku niż czytanie „Occupy Hogwarts”. Opowiadanie, które pisze dziewięć osób, powinno być PERFEKCYJNE. Macie dziewięć par oczu do sprawdzania błędów, a jest ich mnóstwo i są to te rzadziej spotykane – stylistyczne, frazeologiczne. Żeby nie było, że bez pokrycia wskazuję, szczegółowo omówię ten aspekt w kategorii „Poprawność”. Wracając do samego opowiadania, pierwsze zdanie zamroziło mój mózg na krewetkę w pietruszce. Nie zniósł merytoryki wstępu i postanowił pojechać na Ibizę i wrócić do mnie po ocenie „Occupy Howarts”:
„Rozpoczęcia roku są nudne, czy to się jest w mugolskiej szkole (tego nie wiem, bo moja krew jest krystalicznie czysta – ale, ten, no, słyszałam plotki), czy też w szkole magicznej.”
Już na samym początku mamy do czynienia z wewnętrznie sprzecznym stwierdzeniem. Przed nawiasem bohaterka stwierdza, że rozpoczęcia roku są nudne w magicznej i mugolskiej szkole, a w nawiasie jest napisane, że tego nie wie. W końcu wie, czy w końcu nie wie? Gubię się w logice autorki, pierwsze wrażenie umarło śmiercią męczeńską. Nie używa się „no”, które jest znakiem rozpoznawczym na trzepaku większych blokowisk, w wewnętrznym monologu bohatera. Musi być z nią całkiem źle, jeśli nie potrafi wysłowić się, rozmawiając sama ze sobą – większość ludzi ma sytuację dokładnie na odwrót. Chyba powinna więcej gadać do siebie, najlepiej podczas porannego szczotkowania włosów – podobno to bardzo działa na wyobraźnię.
„Spojrzałam na Remusa, jednak ten nie wyglądał, jakby miał skończyć lub przynajmniej oddać mi głos. I tak bardzo, jak nie chciałam przemawiać, tak bardzo nagle poczułam się dyskryminowana. Musiałam działać.”
Dyskryminacją byłoby związanie Glen sznurkiem od szynki krakowskiej i zamknięcie w skrzyni po Moodym. Lupin miał zapewne dużo do powiedzenia i pewnie sporo mądrzejszych rzeczy niźli Glen, ale na miłość boską, dyskryminacja? Czasami zastanawiam się, czy ludzie nie znają znaczenia najprostszych słów, czy po prostu stawiają je w pierwszym lepszym kontekście z lenistwa.
Cały rozdział wypełniają kulawe myśli bohaterki, której inteligencja i zachowanie są mniej więcej proporcjonalne do wysmażonego na węgiel frytka. Jej myśli zaczynają się na obiedzie i kończą na eklerkach, zahaczając o „fajny tyłek” Lupina.
„- Pierdolić to.”
„Teraz zareagowali. Chyba nawet kilku Ślizgonów odwróciło uwagę od mojego biustu (bo ja ładna jestem) i po raz pierwszy w życiu spojrzało na moją twarz. Nie zawiedli się, skromnie przyznaję, bo drugiej takiej twarzy to ze świecą w Hogwarcie szukać.”
Mój mózg od czytania zaczyna się przeistaczać w kisiel jabłkowy z rodzynkami. Czegoś tak płytkiego i bez polotu nie czytałam już bardzo dawno, wliczając przepis na gotowaną wodę. Jest to pierwszy rozdział z sześćdziesięciu, ale jest datowany na dokładnie dwa miesiące od rozpoczęcia pisania tej oceny, więc nie będę się spodziewać cudów.

Rozdział drugi
Malina? Żartujecie sobie? Marcelina i Malina nie pasują totalnie do „Occupy Hogwarts”, jeśli mówimy w kategorii imion. W Harrym Potterze nie ma miejsca na polskie imiona i przezwiska, absolutnie nigdy! Wyjątkiem jest wyraźne zaznaczenie w opowiadaniu, że kanon powiesił się na Bijącej Wierzbie i całe opowiadanie jest wywrócone do góry nogami. Trzeba być konsekwentnym. Nawet nie chcę słyszeć o uczniach z całego świata, w tym ze środkowej Europy.
Rozdział znowu zaczyna się wewnętrznie sprzecznym stwierdzeniem:
„– Malina, to czasem nie była twoja siostra? – zapytał ktoś, a nie byłam do końca pewna kto, bo akurat spałam.”
Mogła drzemać i słyszeć pytanie, albo spać i nie słyszeć, bo śpi. To chyba jest dość logiczne, prawda? Pomijam fakt, że Malina spała na uczcie powitalnej. Takie zachowanie kojarzy mi się z nudnymi lekcjami, przykładowo historią magii, a nie początkiem roku szkolnego, gdy w Wielkiej Sali panuje nieopisany gwar – odsyłam do początkowych rozdziałów kanonu.
Znowu kolejny rozdział o… niczym? To słowo najlepiej opisuje moje odczucia. Gdybym miała streścić w dwóch zdaniach, o czym czytam, miałaby miejsce teraz niezręczna cisza i „yyy” do utraty przytomności córki. Nikt nic nie wie, a jeśli wie, to i tak wszyscy mówią o jedzeniu. Myślałby kto, że wszyscy tacy niedożywieni przyjechali do Hogwartu.
„Najwyraźniej wszelkie protesty były złym pomysłem, bo teraz wszyscy uznali, że jestem jakimś wywrotowcem, a ja tylko chciałam się wyspać i coś zjeść. Jeśli wywrotowcom też o to chodzi, to ja im współczuję – ginąć na barykadach z pustym żołądkiem i w ogóle.”
Gdybym była Anglikiem, napisałabym: „Łodafak?”. Słynny wywrotowiec Xu Xilin pewnie teraz zastanawia się, czy zamiast bycia działaczem antymandżurskim, nie lepiej było zjeść sobie kanapkę z zupką Knorr. Opieprz jest ocenialnią, do której zgłaszają się blogi, które swoją treścią często powalają. Nierzadko myślę sobie: gdzie on/ona się kryje i dlaczego książek nie wydaje? Mając przed oczami tamte blogi i ich oceny, często czwórkowe za drobne niedoskonałości, dochodzę do wniosku, że byłoby wielce krzywdzące, gdybym pochwaliła Wasze opowiadanie. Bycie dobrym pisarzem jest równe oczytaniu, prowadzeniu inteligentnych dyskusji, a przede wszystkim rozwijaniu się. Na podstawie „przelecenia” paru rozdziałów stwierdzam, że stoicie w miejscu jak ten krzak przed moim domem.
„Córka&córka company” przedstawia kolejny fragment, który wygląda jak wyrwany z jakiegoś kiepskiego gniota na najgorszym kanale ściekowym. Znaczy się telewizyjnym:
„– Żądamy nosów!”
„– Żądamy uwolnienia Glen!”
„– Żądamy jedzenia! – krzyknęłam (…)”
To już ten moment, kiedy mam parsknąć ze śmiechem i wymruczeć pod nosem „genialne!”, czy będzie jakiś ukryty znak? Pewnie miało wyjść tak zabawnie i komicznie, bo kto by się spodziewał „nosów”, ale wyszło totalnie bezsensownie. Ironia wymaga pewnego rodzaju obeznania w temacie, bo czasami może wyjść konstrukcja, która nikogo nie bawi. Przykład wyżej i jeszcze jeden poniżej:
„– Uwolnić przepływ informacji!”„– Uwolnić orkę!”
„– Uwolnić jedzenie!”
Orkę? Ogólnie w „Occupy Hogwarts” mowa jest o rebelii, której przyczyny zmieniają się z prędkością szalonego rowerzysty Wiesława na A4. Raz żądają informacji, potem jedzenia, następnie uwolnienia Glen, którą schwytano w zasadzie bezpodstawnie jak kota – do wora i do jeziora.
Rozdział cudownie podsumowuje ostatnie zdanie:
„Problem w tym, że rozochocony tłum też wyjął różdżki, a ja zrozumiałam, że mam przed sobą totalny bunt. Nici z jedzenia!”
Idę sobie zrobić kotleta zanim zacznę czytać resztę, bo zaczynam powoli opadać z sił nad „Occupy Hogwarts”.

Rozdział pięćdziesiąty drugi:
Patriotką nie byłam nigdy i nie jestem, nawet wręcz przeciwnie, ale i tak ten rozdział nieco mną wstrząsnął. Stworzyliście pieśń bojową, w skład której wchodziły po dwa wersy hymnu „Francji”, „Roty”, „Międzynarodówki” (która jest chyba najbardziej znaną pieśnią socjalistyczną) i… „Stokrotki polnej”. Jestem pewna, że gdyby Ron, Harry i Hermiona znali tekst "Roty" i „Stokrotki polnej”, to też by sobie podśpiewywali w drodze na Eliksiry. Totalnie nie rozumiem Waszych założeń, które musieliście mieć przy pisaniu. Wydawało Wam się, że połączenie harcerskich przyśpiewek z pieśniami patriotycznymi w kontekście Hogwartu wywoła uśmiech na twarzy czytelnika? Pochwalę Was za kreatywność w kopiowaniu? Nie będę wspominać już o tym, że powinniście dodać jakieś informacje o tym, skąd pochodzą cytaty, bo zakładam, że nie macie w załodze twórcy "Międzynarodówki". Głowna myśl rozdziału, w przeciwieństwie do poprzednich odcinków, nie opiera się na jedzeniu. Tym razem mowa jest o widłach, centaurze, którego trzeba poklepać w zad, jeśli chce się coś powiedzieć. Rebelia w ramach protestu wraz ze sztandarem wędruje do Zakazanego Lasu. Jestem pewna, że w ciemnym gąszczu drzew zawojują świat i okażą swój protest krzakom jeżyn.

Rozdział sześćdziesiąty ósmy:
W trakcie pisania tej oceny miałam taki moment, że zastanawiałam się, czy nie oceniam Was za ostro. W końcu wkładacie pewnie sporo pracy w pisanie, powinnam docenić Wasze starania, ale ten rozdział jednoznacznie upewnił mnie w mojej ocenie. Tuż przed wzięciem pod lupę" Occupy Hogwarts", zagłębiłam się w innego bloga, również związanego z tą tematyką. Długość tamtych rozdziałów, ich merytoryka, budowanie akcji, dbałość o każdy najdrobniejszy szczegół jak nawet kolor papieru toaletowego – dało mi to pewien odnośnik. Patrzę na Waszego bloga, na ten rozdział i myślę sobie, o czym to jest w ogóle? Główną myśl załapałam – rebelia. Rebelia, która nie ma ani rąk, ani nóg, ani sensu. Tworzycie jakieś pojedyncze zdarzenia, często po prostu śmiesznie głupie, jak przykładowo pocałunek w jakimś magazynku, który miał na celu uciszenie jednej ze stron. Przy tym uwagi o tłuszczu na udach Szkotki. Jedno z drugim się nie łączy w ogóle. W tym rozdziale przykładowo mamy wypowiedź Larry’ego:
„– Ale ja nauczyłem się nawet tego przeklętego zaklęcia! – zawył Larry, zdejmując okulary, bo z oczu zaczęły mu kapać wielkie łzy. – Dla Marcelinki!”
Infantylność tego opowiadania poraża każdą moją komórkę. Adam mówi Larry’emu, że bal odwołano i na dodatek go wkręca, że mówił mu o tym parę razy. Ten drugi, zamiast się upewnić, zapytać kogoś innego, rozpłakał się. Jak uroczo, aż się chyba wzruszyłam, lecę po chusteczki. Poza tym, gdy przeczytałam „Dla Marcelinki”, doznałam ostatecznego wstrząsu. Działania bohaterów nie mają w sobie ŻADNEJ logiki. Kreujecie ich wszystkich jako bezmózgich wariatów, a Hogwart na przytułek dla bezdomnych. Zaraz potem mamy scenę rozszarpywania Adama na części dziesiąte przez jego zagorzałe fanki. Dlaczego tak za nim latają? Bo jest przystojny, urzeka swoją sztuką konwersacji (śmiech na sali), jest niesamowicie szarmancki, urzekający i wspaniałomyślny? Pytam Was, bo ja nie wiem. Skupiacie się na jednym celu – Adam ma być rozchwytywany. Nie wiadomo dlaczego, nie wiadomo po co, nie wiadomo za co, nie wiadomo w jakim celu. Nic nie wiemy. Nawet nie znamy koloru jego włosów.
„Uciekając przed oszalałymi dzieciakami znalazłem się w Wielkiej Sali, która… może ja się nie znam na współczesnej sztuce dekoracji… ale najogólniej mówiąc na widok tego całego badziewia przyczepionego do wszystkiego wokół… chciało mi się rzygać.”
Powiedzcie mi, moi kochani, jak mam skomentować ten kawałeczek? Łał, jaki ten Adam wygadany? Przynajmniej możemy już odrzucić teorię, iż jest szarmancki. Wszystkie rozdziały wypełnione są przez takie opisy – ani to nic nie wnosi, ani to bawi, ani to uczy. Piszecie, co Wam ślina na język, a raczej klawiaturę, przyniesie. Opowiadanie wymaga pewnego przemyślenia, ułożenia całej akcji w jakiś sensowny sposób, by nie pogubić się w pisaniu, zwłaszcza, że u Was występuje sporo postaci, a każdy rozdział poświęcony jest zgoła innej.
Córka nie do końca lubi przytaczać cytaty dosłownie, ale nie umiałabym oddać we własnych słowach kwintesencji dialogu Adama i Rosalie:
„– Opanujcie cyce, moje drogie, co wy macie napad padaczki?! – wykrzyknąłem w stronę dzieciarni. – Witaj, kwiatuszku."
"– Cześć."
"– Czy zechcesz oddać mi się na parkiecie? – spytałem, wiedząc że jest onieśmielona widokiem moich wielbicielek (które właśnie wstawały z podłogi).”
Znowu ma miejsce moje już słynne… yyy? Wyobraźcie sobie, że żyję w tym samym świecie co Wy, znam ludzi w każdym wieku i słyszałam już tak dziwne i wyszukane teksty, że sama nie wiem, czy płakać czy się śmiać, ale nie mam pojęcia, co oznacza „opanujcie cyce”. Słownik slangu też mi nic nie mówi, a to już jest coś, bo jest tam od groma wpisów. Chciałabym też powiedzieć, że nawet w podstawówce nie używa się już określeń „co ty, padaczkę masz?” i „uspokój dałna”, bo są one poniżej pewnego poziomu. A czy Was ktoś uświadomił w tym? Wyczuwam też drobną dwuznaczność w oddawaniu się na parkiecie. Oczywiście w towarzystwie leżących na podłodze wielbicielek. Zaczyna mnie pobolewać głowa, w miejscu odpowiedzialnym za myślenie. Chyba zanika.

Rozdział siedemdziesiąty:
Pierwszy rozdział, w którym nie znalazłam jakichś dziwnych wymian zdań i komentarzy. Wczytałam się za to w opis bitwy, jaka rozegrała się wśród uczestników rebelii i tak sobie myślę, że przecież wcale nie chodzą do Hogwartu po to, żeby uczyć się zaklęć ochronnych, żeby umieć się pojedynkować, tylko po to, by bić się gołymi pięściami – sytuacja rodem spod monopolowego. Zadaję sobie pytanie, czy coś zmieniło się od pierwszego rozdziału? Owszem, coraz częściej tworzycie w miarę logiczne wątki poboczne, ale główny motyw jest dla mnie czystą abstrakcją. Rebelia polega chyba na jakichś ukrytych działaniach, mądrych planach i Voldemort wie co tam jeszcze, a nie na wędrowaniu do Zakazanego Lasu w nadziei, że „winni” przyjdą, przeproszą, naprawią „krzywdę” i zrobią żurek z kiełbasą. Bardzo brakuje mi Hogwartu, jaki stworzyła Rowling. Wy tylko „pożyczyliście” sobie parę postaci i miejsce akcji – po co? Skoro Wasi bohaterowie tylko czasami (nigdy) używają różdżki, nie ma opisów lekcji. Życie kręci się wokół rebelii, której tak mocno się trzymacie i nie pozwalacie odetchnąć czytelnikowi. Dobre opowiadanie cechuje wielowątkowość, której NIE MA po prostu tutaj, a mamy do czynienia z ładną gromadką postaci. Jedyną rzeczą, która uderza, jest fakt, że wszystkie rozdziały są praktycznie identyczne pod względem zasobu słownictwa, pewnych schematów, błędów. Czy Wy aby na pewno piszecie to razem? Gratuluję Wam tego, że udało Wam się ogarnąć wszystko. Ciężko z komentarzy wywnioskować, czy sami sobie komentujecie rozdziały, czy macie aż tylu fanów, ale i tak gratuluję czytelników – przecież o to chodzi, żeby ludzie czytali i komentowali. Skoro im się podoba taka wersja Hogwartu, zawsze warto dla nich pisać.

Dialogi: 0/5
Tutaj oceniam między innymi realność dialogu. Przyjrzyjmy się losowej wypowiedzi z losowego rozdziału:
„– Jest różnica, bo jeżeli jesteś tym, kim myślę, że jesteś, to dobrze. Ale jeśli jesteś tym, kim nie myślę, że jesteś, to znaczy, że ja myślę, że ty jesteś…”
Nie chciałabym sprowadzać Was na ziemię, ale o czym właściwie to jest? Pomijam już fakt, że stwierdzenie „kim nie myślę” jest niepoprawne. Zapewne mieliście na myśli „Ale jeśli jesteś tym, kim myślę że nie jesteś”. Nie zmienia to faktu, że taki dialog nie wnosi absolutnie nic, a dialogi, na litość boską, są podstawą dobrego opowiadania! Następny przykład również zwala z nóg. Drewnianą balą.
„Bo ja mam problem! Znaczy, Marcelinka ma problem! Czyli ja też mam problem, bo jeżeli ona ma problem, to ja też mam problem! A jak ja go mam, to znaczy, że ty też go masz, więc jak go masz, to natychmiast masz mi pomóc (…)”
Wystarczyło napisać „Musimy pomóc Marcelinie!” i każdy połapał by się w sprawie. Takie dialogi wcale nie są zabawne, nie stanowią ozdoby rozdziału, tylko sprawiają, że zastanawiam się, dlaczego nie napisaliście tego tak… po ludzku?
Przytoczyłam dwa wyrwane z kontekstu dialogi, ale jest ich więcej. Oczywiście nie są one jedynymi kwestiami – w rozdziałach również dominują te „zwykłe” dialogi, ale one kompletnie nic nie wnoszą. Jeśli coś się dzieje, dowiadujemy się tego z opisów lub komentarzy pod rozdziałem – serio. Zadaniem dialogów jest budowanie akcji, oddawanie uczuć bohaterów, którzy w „Occupy Hogwarts” zamienili się w glonojady bez wyrazu.

Opisy: 1/5
W tym podpunkcie nie jest tak tragicznie, jak w pozostałych. Opisy wychodzą Wam zdecydowanie lepiej, niż dialogi, co jednak nie znaczy, że czyta się je dobrze. Przypadkowo mamy pierwszy lepszy fragmencik:
„Nie liczyłam tłumu, ale było ich więcej niż łat Łatka, więc było nieźle. Perpetua miała ich policzyć, ale jej nie wyszło, bo się ruszali, a Perpetua nie umie liczyć dynamicznie.”
Zauważyłam, że często wplatacie takie połamańce językowe zarówno w dialogi, jak i w opisy. Mnie osobiście taki sposób opowiadania nie satysfakcjonuje do końca, ale przynajmniej macie swój styl. Opisy służą Wam za wprowadzenie do akcji, dopowiedzenie czegoś, co bohaterowi się nie udało, bo raczej staracie się prowadzić w formie dialogami. Niestety, nigdzie nie odnalazłam informacji o bohaterach, o ich wyglądzie, zachowaniu. Słowem podsumowania: opisy są, bo są.

Kreacja: 1/10
O akcji wiemy tylko tyle, że dzieje się w zamku. Na nagłówku widnieje zniszczony Hogwart, więc snułam przypuszczenia, że akcja będzie się rozgrywać po bitwie o Howgart, a my tymczasem mamy, zdaje się, czwarty tom, bo w skład bohaterów wchodzi Lupin o "fajnym tyłku". Nie natknęłam się na żaden opis zamku (pomijam ozdoby, od których chce się rzygać), pomieszczeń. Nie znalazłam żadnego opisu lekcji. O bohaterach, jak już wspomniałam, wiemy tyle, co nic. Jest ich dużo, to fakt i za to ten jeden punkt dostajecie – za różnorodność. Jednak mam wrażenie, że w ogóle nie wiecie, o czym piszecie. Coś o tym, coś o tamtym, tam się upchnie jeszcze jakiś motyw, nakręcamy korbkę i muzyka gra. A raczej trzeszczy. Wyobraźnia też Was ponosi, ale w tę złą stronę niestety.

Fabuła: 1/5
Fabuła jest bardzo złożona, z tego więc powodu przyznaję jeden punkt. Mimo wszystko ja bym nie potrafiła wymyślić takich… rzeczy. Nie będę się rozpisywać, bo i nie ma o czym – logika leży, kwiczy i merda ogonem w prośbie o kubeł zimnej wody, nie udało się Wam mnie zaciekawić nawet w najmniejszym stopniu. Wątek główny totalnie nie ma racji bytu (jaka rebelia w czwartym tomie, gdy nikt nie wie o odrodzeniu Czarnego Pana?) a wątki poboczne zaskakują treścią jak z tych sitcomów dwudziestominutowych.

Oryginalność: 0/5
Oryginalność? Czy można użyć tego słowa w kontekście Waszego bloga? Ile już tworów nie było ze światem Pottera, a ile opowiadań na forach – tego nikt nie zliczy. Wy zabiłyście kanon, wyrzuciłyście autentyczne postaci Harry’ego, Rona i Hermiony, oraz wielu, wielu innych ulubieńców córki, i zastąpiłyście ich ludźmi bez osobowości i charakteru, jak Glen czy Malina. Sprawa jest bardzo prosta – jeśli bierzecie z książek Rowling częściowo postacie, miejsce akcji i liczycie, że będą się rozlegać gromkie brawa, a z góry zacznie spadać konfetti, to niestety jest nie do zrealizowania. Gdybyście stworzyli nowy świat w całości, a ja nie patrzyłabym przez pryzmat Harry’ego Pottera, zapewne ocena na pewno by nie była tak niska. Sądzę, że w kategorii „Oryginalność” parę punktów na pewno byście otrzymali i zasłużylibyście na mierną.

Poprawność: 3/10
W opowiadaniu, które pisze dziewięć osób, nie powinno być ANI JEDNEGO błędu, a tymczasem jest ich całkiem sporo.
„Nijak mi się uśmiechało (…)”
Wydaje mi się, że powinno być „nijak mi się NIE uśmiechało”.
„Tego nie wiem, bo moja krew jest krystalicznie czysta – ale, ten, no, słyszałam plotki”
Ten, no? A co to za stwór? Nie jestem w stanie pojąć, jak można w swoich myślach używać wyrażeń typu „ten, no”.
"-Wiem, że mnie nie wypada, bo jestem ze Slytherinu, ale uważam, że dyrektor to całkiem fajny facet."
Ciągle widzę słowo „fajny”. Przymiotników jest tyle w języku polskim, że można przebierać jak na wyprzedaży.
„-Szanowni państwo, jest nam niezmiennie miło – zaczął Lupin etc. etc., niespecjalnie słuchałam, bo byłam już strasznie głodna."
Również nie wyobrażam sobie sytuacji, w której sama do siebie mówię „Córka, muszę dzisiaj wyprać skarpetki, et cetera et cetera”.
„-I zmęczona, ale dla takiego zrywu mogłam się poświęcić i prowadzić lud na barykady,
niczym kule rykoszetujące od metalowej klatki piersiowej.”
Britney Spears powiedziałaby „Bejbe, łan mor tajm”. Glen zamierza prowadzić lud na barykady, niczym kule które rykoszetują (odbijają się) od metalowej klatki piersiowej? W takim razie ludzie powinni od tej barykady rykoszetować.
"-To się wszystko pięknie posypało"
Takie zdanie na początku rozdziału jest dość dziwne, w związku z tym, że nie ma jakiegoś zdania poprzedniego i nie wiemy czym jest „to”. Co się posypało? Róż w kamieniu Glen?
"- Magazynujesz po tych udach tłuszcz? W sumie… Dość mięciutkie są i…"
Można magazynować W, a nie PO. Poza tym „Dość” powinno być napisane z małej litery.
„- No nareszcie – rzuciłam sucho, w końcu mu się należało, cholera, tyle się spóźniać..”
Wielokropek składa się z trzech kropek, a dwie kropki są przejawem nieodpowiedniego użycia tego znaku interpunkcyjnego.
"-Tłum zaczął wiwatować, a potem zabrał się do konstruowania ognisk."
Ogniska nie można konstruować, a rozpalić.
"- Trzeba będzie zgromadzić wszystkich powyżej, no nie wiem, piętnastego roku życia? Nie będziemy rewolucjonować się z dziećmi."
"Rewolucjonować" nie jest słowem często używanym, a na pewno nie można rewolucjonować „się”.
"- W między czasie nas troje obleci zamek"
Oblecieć może strach, oblecieć można dookoła Hogwart trzy razy za karę od nauczyciela spod samiuśkich Tatr, ale nie mamy do czynienia z mową potoczną.
"- Sukcesywnie i z bestialską precyzją zgniatano mi kolejne członki: palce stopy, goleń, wątrobę… (ostatni narząd cierpiał bardziej z powodu spirytusu, jeśli musicie wiedzieć)"
Nie istnieje coś takiego jak „bestialska precyzja”, po „palce” brakuje przecinka, a wątroba nie jest członkiem. Członek jest z definicji czymś, co wystaje, a wątroba raczej, u normalnego homo sapiens, nie powinna.
"Moja siostra zaś… Cóż, Malina została odgórnie skazana na trzymiesięczny szlaban w różnych partiach zamku i straciła łącznie jakieś tysiąc pięćset punktów dla Hufflepuffu."
Hiperbolą strzeliłaś, aż zazgrzytało. Żaden nauczyciel nie odjąłby tylu punktów – nie pod dyrekturą Dumbledore’a – a za przewinienia o takiej wartości punktowej, każdy jeden robaczek w kanonie powinnien wylecieć w podskokach do mugolskiej Szkoły Podstawowej numer sześć w Wałbrzychu.
Nie ma tragedii, ale mogłoby być lepiej. Gdybyście pisali wspólnie wszystkie rozdziały, bez wątpienia wyłapalibyście te błędy.

Detal

Dodatki: 5/10
Jedyną rzeczą, za pomocą której zapunktowaliście u mnie, jest menu. Jest skromne, bo zawiera tylko najpotrzebniejsze rzeczy. Na pierwszym miejscu mamy odnośnik do paru faktów o fanfiku. O dziwo, nie znalazłam tam nic o nim. Copperfield był u Was? Zamiast jakiegoś krótkiego nawiązania do historii, przedstawienia ogólnej koncepcji, zobaczyłam rozpiskę bohaterów, która raczej nie kwalifikuje się na miano „O fanfiku”. Ale do rzeczy: gdy przeczytałam te wszystkie informacje (bo córka czyta wszystko na blogu) z radości aż wyklaskałam Rubika dwa razy, bo jest o czym pisać. Każdy bohater posiada swoje zdjęcie i jest opisany w paru podkategoriach. Chciałabym zwrócić uwagę, że Jane Rudd należy do domu, który nie istnieje – Slyherin. Nie do końca pojmuję ja co ma znaczyć podkategoria „Krew”. Rozróżnienie na czystą i mugolską jeszcze rozumiem, choć zdziwiłam się, że nikt nie ma mieszanej. Rzadko kiedy w kanonie zdarzało się, by obydwoje rodziców było niemagicznych – w zasadzie to pojedyncze przypadki. Nie do końca jednak nadążam za tym, co ma znaczyć: ”Krew: czysta, ale biedna”. Biedna krew? Już mam w wyobraźni pękaty woreczek z czerwoną zawartością, który stoi przed dworcem kolejowym z tabliczką o napisie „Zbieram na chleb”. U drugiej postaci znowuż jest: „Krew: czysta, ale uboga”. Biedna, uboga, czy to nie to samo?
Jeśli mam być szczera, z dziewięciu opisów tylko jeden zakwalifikował się na to miano – charakterystyka Mortii. Zawarte są tam rzeczowe informacje – skąd, ile, jak i gdzie. Resztę bym wyrzuciła przez okna do największej zaspy i rano ulepiła bałwana. Weźmy pod lupę Joego. Dowiadujemy się, że ma zbyt czystą krew i jest bardziej angielski niż sami Anglicy. Chwila, czekajcie, muszę przewinąć do tyłu. Jest Anglikiem i jest bardziej angielski niż sami Anglicy? Informacje o bohaterach to INFORMACJE, a nie plecenie od rzeczy. Jego motto (tak, wszyscy bohaterowie mają swoje motta jak skarpetki, norma) brzmi dość niecodziennie: „Chujem chrzanu nie ukopiesz.” Widzę, że ktoś tu ma zamiłowanie do cytatów „należących” do Coelho. Nie do końca rozumiem, jak ten… cytat ma się do całej historii. Chyba nawet nie chcę zrozumieć. Z ciekawszych faktów: matka Adama bada zwyczaje godowe trolli, ojciec Rosalie handluje czymś, ale nikt nie wie czym, jednak idzie mu dobrze, „bo ma na zachcianki żonki”. Ojciec Ashleya (dość nietypowe imię dla chłopca)"zgrywa przed synem głupa", a Malina jest „zmęczona, szpanerska i wysoka”.
Oprócz menu, na blogu znajduje się odnośnik do wszystkich rozdziałów, które są pogrupowane dziesiątkami, co oceniam na plusa. Parę linków, adres autorki szablonu i to by było na tyle. Wszystko teoretycznie jest czytelne, ale wspominałam już, że okropnie wyglądają te kolorowe napisy na fioletowym tle. Żółty zapis treści bardzo męczy moje oczy – litery są pisane bardzo małą czcionką. Cieszę się, że przynajmniej wszystko jest poukładane w porządku.

Dodatkowe punkty: 1/5
Przyznaję jeden dodatkowy punkcik za samą ideę prowadzenia bloga w dziewięć osób. Ciekawa jestem, jak się dogadujecie i czy w ogóle.

Słowem posumowania – zgłosiłyście się do… szesnastu ocenialni. Nie miejcie mi więc za złe, że wystawiam ocenę mierną – jest w pełni zasłużona i sądzę, że nawet najbardziej wyrozumiali oceniający nie ocenią "Occupy Hogwarts" na ocenę o wiele wyższą.

Suma: 13/60
Ocena: mierna

Dziękuję, dobranoc.