(789) szkolny-klub-złoczyńców

Mam super ciało i ekstra fryzurę, mam ekologiczną taczkę i nie ma takiego bloga, z którym bym sobie nie poradził. Jestem zapachnisty Zoltan, a to Szkolny Klub Złoczyńców.

Estetyka

Kupa w sreberku 6/10

Ta, fajny adres, taki polski i wymowny – tak bym to ujął. Normalnie przytuliłbym Cię za niego, bo strasznie do gustu mi przypadł. Wzbudza we mnie szczere zainteresowanie i nawet domyślać się nie mogę, cóż w treści znajdę. Taki stan rzeczy sprawia, że punktacja szybuje ostro w górę i leci niczym Hannawald za czasów swej świetności napędzany wyrobami z filetowej krowy. Nawet telemark Ci wyszedł – w postaci nagłówka. Poważnie mówię, dwaj kolesie w mundurach i z zabawnymi pilotkami na głowach wyglądają jak spełnienie marzeń doktora Mengele. Niezłe są te aryjskie bliźnięta. Kolorystyka nagłówka pasuje do koloru tła i wygląda jak brudna, bura woda, w której przedszkolak maczał swój pędzelek, uprzednio wpakowawszy go do wszystkich kolorów w pudełku z farbkami.  Może to jest stonowane, może nie męczy oczu, ale uroku w tym żadnego też nie ma. Taka ekologiczna barwa papieru toaletowego, masy z gazet i kleju oraz wytłaczanki na ekologiczne jajka z kurzą kupą i piórami. Do tego wszystkiego mamy jeszcze układ bloga, który wygląda jak siatka prostopadłościanów, które trzeba było w podstawówce sklejać, a nim się to do szkoły w reklamówce doniosło, to połowa się rozkleiła. Wiadomo, że po drodze kilka młynków się ową reklamówką wywinęło, to i rozkleić się miało prawo. Zastanawia mnie, co się stało, że Ci się blog rozkleił. Ej, a może na noc zwija się, zamyka i robi lulu. Wstęp do rana wzbroniony. Mam jeszcze jedno skojarzenie – z gotyckimi zamykanymi ołtarzami. Wyznawcy już biją Ci pokłony, płowowłose bóstwa zerkają na nich przyjaźnie. Przed wyjściem uprasza się o zostawienie datków, ile kto może lecz nie mniej niż… To mi jakimś sekciarstwem zalatuje, co gorsza, główna kapłanka Naczelny Złoczyńca i jej wyznawcy już opracowują metodę przejęcia władzy nad światem. Mało czasu Wam zostało, więc radziłbym się sprężać. Z góry wiernych wyznawców na czworaka pełznących pod retabulum swych bóstw razi w oczy Dekalog (menu) objawiony przez Mortimera. Spójrzmy i my. Ha, tu Cię mam – fałszywa prorokini, zdrajczycielko. Pytanie do wszystkich, kto kojarzy kotka Asmodeusza rączka do góry. Czyżby zbieg okoliczności? Czyżby świat był tak mały, a imię to aż tak popularne? Czyżby Mruczek już nie wystarczał? A na Opieprzu nie mieliśmy kiedyś oceniającej, której kotek też nosił to imię? I ostatnie nurtujące mnie ostatnio pytanie. Jak mogłem zapomnieć o firmowych andrzejkach, uwalić się do wyra, przyśnić głupi sen i dopiero sobie przypomnieć?

Powróćmy jednak do naszej świątyni. „list do ciebie” (obraziłem się za tę małą literkę) i „bohaterowie” napisane w cudownie pokrętny sposób, niczym propozycja aneksu do umowy na internet, w której jedyną oczywistą rzeczą jest miejsce złożenia podpisu. Opisujesz postacie opowiadania, ale robisz to tak, żeby nie było wiadomo o kogo chodzi. Czytelnik sam musi poświęcić czas i oczy, by się tego dowiedzieć. Pochwalić też chciałem ósme nakazanie - „płatne ogłoszenie”, w którym, zapewne zupełnie bezinteresownie, reklamujesz forum, a raczej fora na których toczą się słowne gry RPG – czy jak to się tam nazywa. Niestety z nieznanych mi przyczyn ten link padł i jakoś nie mogę dostać się na tę podstronę. Poratuję moje zbolałe serce, czytając sobie wpisy w spamowniku, bo jakoś zawsze mnie śmieszy patos takich autoreklam. Skonałem i dalszej oceny nie będzie, albo dobrze, streszczę się. Podoba mi się adres i nagłówek. Kolorystyka moooże być, chociaż zalatuje nudą.  Nie podoba mi się układ i nieistniejący napis na belce, bo powtórzenie adresu traktuję tak, jakby tam nic nie było. Wpieniają mnie też duperele, o których napiszę w kategorii DETAL.

Posty

A jednak czekoladka 21/25

Postanowiłem, że zacznę od „bonusów”, tak dla zaostrzenia sobie apetytu.

jeden, jedyny raz

Ach, te potterowskie pokolenie. Kichy Wam skręca, jeśli chociaż raz nie napiszecie czegoś choć trochę związanego z tą powieścią, w tym przypadku jedyny związek to nazwisko bohaterki i wspomnienie o Hogwarcie, i dobrze, tyle wystarczy. Króciutki rozdział a poprawił mi humor na cały dzień, zwłaszcza dwa zdania, to o sposobie poruszania się Marysi Zuzanny Rydel i o miejscu odkładania się jej tłuszczu. Zresztą, co się będę rozwodził zanadto, macie, ludziska, tu linka ode mnie i sami sobie przeczytajcie. Kto ma gusta czytelnicze chociaż trochę zbliżone do Zoltanowych, ten nie będzie zawiedziony.

co się dzieje w mojej głowie?

Ten bonusik dla czytelnika to typowa rozmowa autora ze stworzonymi przez siebie postaciami, no, może to nie do końca typowe. To, że Ty do nich nawijasz to jeszcze pół biedy, ale że oni odpowiadają… Nie przydałaby Ci się pomoc specjalisty? Wielkiego polotu nie było, chociaż uważam, że to ciekawy pomysł na przedstawienie swoich wcześniejszych tworów, a nóż ktoś się zainteresuje. Jednakże, nudnawo trochę było i widać, że weny zabrakło. Rozumiem pisarski zastój, kiedy siadasz przed monitorem, maszyną do pisania, kartką, czymkolwiek, a w głowie tylko jaskinia i echo. Chociaż w tej Twojej to trochę ciasno. Widziałaś kiedyś dziecko rzucające kamieniem. Bierze smarkacz solidny zamach, wychyla się, rzuca, a kamień mało mu łba nie rozbija, bo tak daleko poleciał. Z tym bonusem jest tak samo, zamach wielki a lot nijaki. Ale, spoko, spoko, doceniam fakt ośmioletniej twórczości własnej i zaśmiecania blogosfery, też to robię w tej chwili.

(przed)szkolny klub złoczyńców

Jesteś lepsza niż cebula. Taki wyciskaczyk łez napisałaś, że prawie, podkreślam, prawie się zasmuciłem. Poważka, normalnie żal mi było biednego Linda i jego martwej mamusi. A życie toczy się dalej. Czas chyba zatem zająć się tym, co najważniejsze. Piętnaście rozdziałów nieźle dojechanej historii, wcale nie zleciało mi jak z bata, chociaż mogło. Moja w tym wina, że trwało to tak długo. Czytało się wspaniale, żadnych negatywnych odczuć, żadnego – a daj żyć i przestań zalewać. Żadnego sapania, ziewania i trzaskania klapkiem.

01. Wszystko przez mamuta

Nie ma to jak zacząć z przytupem, wrzucając czytelnika od razu w sam środek jakiejś masakry, w tym przypadku skutecznie urzeczywistnianej przez mamuta. Tak mamuta, takiego włochatego słonia, jakby ktoś nie kojarzył, bo ja nie skojarzyłem. Pomyślałem, że tytuł odnosi się do jakiegoś kolesia o tak wymownej ksywie. A tu, guzik, a raczej mamut we własnej skromnej postaci. Skąd mamut? Zmaterializowała go wspaniała maszyna cudownego dzieciaka i geniusza Mortimera. I już wiadomo, że to nie będzie zwykłe opowiadanie o wielkiej miłości, problemach z lataniem na miotle i pięknej acz silnej Hermionie – wojowniczej mugolce.

Mortimer – geniusz – po przypadkowym powołaniu do życia „włochacza” uratowany zostaje przez swojego kumpla Linda – dziecię Boba Marleya i niejakiej Maryśki. Obdarzony nietuzinkową elokwencją i sporą ilością dredów Lind podsuwa jakże oczywistą myśl swojemu kumplowi: Myślę, że byłbyś lepszym szefem, niż pracownikiem. I to jest super stwierdzenie, bo przyczynia się ono do dalszego rozwoju akcji w opowiadaniu.

„Móżdżku? A co będziemy jutro robić?”

„To co zawsze. Spróbujemy zdobyć świat.”

02. Kto za młodu był anarchistą, na starość będzie dyktatorem

Przespałem się z tym i olśniło mnie z rana. Toż Ty w przecudny sposób opisujesz naszą scenę polityczną. Jeden taki mały i pseudo-genialny zamarzył sobie posiąść władzę nad ludzkością, ale go wykiwał silniejszy i przystojniejszy kumpel, przywłaszczając sobie władzę w SKZ. Pomiędzy nimi stoi uchachany i upalony sziszą, a może i upojony ayahuascą Palił-w-płot i stara się dokopać obu. Dobra, nie dokopać, w Twojej wersji on ich godzi, bo poczuł powołanie. Amin. Łu, a babcia zapewniała mnie, że w bigosiku były podgrzybki – więc skąd mam taką jazdę?

07. zamiast karpia w wannie

Robi się coraz ciekawiej. Młody geniusz Mortimer pada ofiarą obsesji, wszędzie widzi spisek i układ, co więcej, nawet ma na to dowody w postaci żuczka, małego elektronicznego żuczka – władcy umysłów. Na domiar złego zaczyna prześladować go wampir, a jego upalony koleżka Lind zabawia się z syrenką w wannie. Czyżby w Twoim bigosie też były podejrzane grzybki?

10. to uczucie gdy twojego bohatera ratuje żona

Mała retrospekcja i jazdy ciąg dalszy, ale ja lubię, gdy akcja w opowiadaniu przeskakuje w czasie, cofa się lub robi skok w przyszłość. Jest jednak małe „ale”, to musi być dobrze zrobione, tak cofnięcie się jak przeskok, bo chodzi o to, by czytelnik się nie pogubił i u Ciebie wszystko jest cacy. Ej, a dopiszesz syrence nogi? Niech Lind ma coś z życia, bo Mort to ma już chyba przes… Wampir chciał go zjeść, prześladuje go Puck, żeby chociaż jakaś napalona wróżka, nie, stuknięty rudzielec i do tego samiec, który mnie kojarzy się z Rumpelstiltskinem ze Shreka. Co zamknę oczy, to widzę jego face i już się chyba tego pyska z wyobraźni nie pozbędę, fuj.

14. na audiencji u jego muchomorowatości.

Ty chyba chcesz mnie wykończyć. Takie zdanie do opowiadania wstawić to jak wypiąć tyłek w kierunku rozwścieczonego byka. Przy czym ja wściekły nie jestem tylko dociekliwy. O jakim zdaniu mówimy? O tymże: O nie, proszę! – załkał dumny posiadacz chitynowej ściany komórkowej. Jaki mi w głowie gruchnęło, zaskrzypiało i w ruch poszło, aż się rdza z trybików posypała. Chitynowa ściana komórkowa? O, w morę! Teraz zamiast Twojego opowiadania zaznajamiam się z grzybkami, ich budową i efektami niepożądanymi po spożyciu.

Kilka zdań później wcale nie jest lepiej, a opis „[…] pisnął grzyb, gdy Baumstein już ściskał palcami jego trzonek” wywołał kolejny rozruch trybików w mojej głowie, fale debilnego śmiechu i serię głupich skojarzeń. Dzięki Tobie mam intencję na następną modlitwę, bo - jak powszechnie wiadomo - bez intencji jest nieważna.

Winienem teraz jakieś podsumowanie machnąć, a Ty znowu wrzucasz kolejny rozdział i ja niczym żuk gnojarz dalej toczę swoja kulkę. Albo muszę się sprężać, albo mnie zaraz wywalą za opieszałość. Zatem... nie ma takich słów ni epitetów, które mógłbym użyć by opisać to, jak bardzo podoba mi się wymyślone przez Ciebie opowiadanie. Wygląda to tak, że co Ci wpadnie do głowy to wciśniesz to do opowiadania, a jednocześnie widać, że wszystko sobie przemyślałaś. Niewątpliwie masz talent do tworzenia tak fantastycznych historii.

 Fabuła 10/10 

 Tu się dzieje więcej niż w szklance z herbatą po porządnym zamieszaniu łyżeczką. Dobrze sobie to wymyśliłaś, naprawdę, nie mogłaś tego lepiej wykombinować. Umieszczając akcję we współczesnym świecie, nie musisz pilnować zgodności z historią, a fakt, że to jest opowiadanie fantastyczne, pozwala Ci na nieograniczone przez logikę kierowanie fabułą. Wampir może chodzić w dzień, syrenka płynąć pod prąd rzeki, a siedemnastoletni geniusz może tworzyć maszyny zdolne ożywiać mamuty. Całkowita, nieskrępowana dowolność przebiegu akcji czyni Twoje opowiadanie naprawdę ciekawym, a jedyną rzeczą, która Cię ogranicza to Twoja własna wyobraźnia. Myślę jednak, że nie mam się co martwić o dalszy przebieg fabuły i jestem przekonany, że nadal będzie tak ciekawa jak dotychczas. Takie coś po prostu super się czyta, bo nigdy nie wiadomo, co autor jeszcze wymyśli.

Kreacja bohaterów i świata przedstawionego 3/5

To jest kolejna mocna strona opowiadania, mam na myśli kreację bohaterów. Moim faworytem zdecydowanie jest Lavi, młody, zbuntowany Żyd. On jest trochę pozerem, na szkolnej stołówce wpycha sobie do ust wieprzowinę, by pokazać rabinowi, co myśli o zakazach, a gdy tamten odchodzi, wypluwa ją do kosza, twierdząc, że jej po prostu nie lubi. Powinien się cieszyć, że nie mieszka w Izraelu, a jego papcio nie jest ortodoksyjnym wyznawcą, bo dopiero wtedy zobaczyłby, co to są zakazy i nakazy. Do tego nasz młody Semita jest pyskaty i bardzo bezpośredni i, jak to wielu młodzianów z jago przedziału wiekowego, rozpiera go energia. Lind jest wrażliwy na krzywdę innych i ma trochę opóźniony zapłon, nie zawsze wie, co się do niego mówi. Z całej grupy Złoczyńców on czyni najmniej zła, bo jest zbyt prostolinijny i łatwowierny, pewnie zostanie misjonarzem-dobroczyńcą, zbawicielem świata.

Mort – władca szarych komórek, pan stołka i biurka to dzieciak pozbawiony empatii, kierujący się w głównej mierze zaspakajaniem własnych ambicji. Jest niewątpliwie bardzo inteligentny, ale ma problem z werbalizowaniem własnych uczuć. Jest równie zimny co Kostek, czternastoletni wampir krwiopijca. Ten chłopaczyna jest niespójny emocjonalnie albo dobrze udaje. W jednej chwili zbiera mu się na płacz, a półgodziny później wysysa jakiegoś kolesia w ciemnym zakamarku, widzę w nim jednak materiał na bohatera, bo do pożarcia wybiera sobie jednostki aspołeczne, krótko mówiąc – oczyszcza teren. Też mi złoczyńca – zeżreć pedofila to nie grzech.

Czy można wyciągnąć jakieś wnioski z mojej wcześniejszej paplaniny? Chyba takie, że skoro ja mogłem chociaż kilka zdań naskrobać o bohaterach Twojego opowiadania, to jednoznacznie stwierdzić można, że postacie są dobrze stworzone i opisane. Wydają się być bardziej realne niż nadchodzący koniec świata i z całą pewnością bardziej wiarygodne.

Mało wiarygodny jest natomiast świat przedstawiony. Raz padła nazwa miasta, w którym dzieje się całe to przedstawienie, ale ja - w swej ignorancji - nie zapisałem/zapamiętałem sobie jej i teraz nie wiem, gdzie to było. Wiem, że gdzieś w USA, w mieście leżącym nad oceanem, do którego wpada rzeka przepływająca – prawdopodobnie - przez to miasto. To naprawdę trochę mało, bo skąd na przykład wyłażą te wszystkie dziwne stwory. Z dziecięcych książeczek? Ot tak nie było ich i nagle są? Nic szerzej na ten temat nie wspominasz. Co z tego, że słyszeliśmy o tych istotach, jakieś imię rzucone pośpiesznie świata przedstawionego nie czyni. Wymyślasz jakieś uniwersum, to pokuś się chociaż o mały jego opis. To ty jesteś jego stwórcą, nie ograniczaj się do krótkich nazw, pozwól niech dane miejsce żyje swoim własnym życiem, nie musi być nawet zgodne z rzeczywistym miejscem, może być przecież światem równoległym do naszego, podobnym a jednocześnie różnym.

Opisy 3/5

Tak, brakowało mi opisu świata przedstawionego, a w ostatnim rozdziale zabrakło mi opisu trytona. Ani jeden przymiotnik nie pojawił się, by przybliżyć jego postać. Nie wiem, może ten pogański bożek, stworek tak mało jest istotny w Twoim opowiadaniu, że nawet na opis i imię nie zasługuje, a kolega Lind zapewne wielu podobnych mu widział, bo się szczególnie nie zdziwił. Na szczęście w większości przypadków opisy wystarczyły, bo… jeśli akcja dzieje się w lesie, to każdy z nas, gdy czyta las, to widzi las. To czy on jest podzwrotnikowy, równikowy, czy jakiś tam jeszcze inny to już inna rzecz i Twoja w tym głowa, żeby tak go opisać, abym sobie elfi gaik wyobraził a nie to składowisko śmieci za ulicą Podgórną. Reasumując, nie mam najmniejszych zastrzeżeń co do opisów reakcji i interakcji bohaterów, ale dostrzegam braki w opisach miejsc.

Dialogi 5/5

Dialogi są równie dobrze zbudowane, co postacie je wypowiadające. Nie ma sztuczności, drętwoty lub wymuszonego mądrzenia się bohaterów, które wyglądałoby równie sucho co siano po tygodniu leżenia w palącym słońcu. Dobrym przykładem może być tu Robin, który sporo miesza w opowiadaniu, czuje się bezkarny i tak się też zachowuje i wypowiada. Ale dialog to nie tylko sama wypowiedz, to również opis sytuacji, a przede wszystkim zachowania wypowiadającej ją osoby. Dobrze napisane didaskalia nadają wypowiedzi i całej postaci znamiona realnej istoty, a nie robota bezmyślnie klepiącego wgrany tekst. Skracając mą myśl – bravissimo. 

Oryginalność tematyki 5/5

Jakże mógłbym uznać twórczość własną autora za nieoryginalną, toż przecież musiałbym na mój łysy łeb z kaloryfera spaść – zwłaszcza taką twórczość własną, w której autor potrafi mądrze połączyć swój pomysł z istniejącymi już mitologicznymi postaciami. Ktoś powie: też mi sztuka. Dziewczyno, murem za Tobą stanę, bo dla mnie to właśnie jest sztuka.

Ortografia i poprawność językowa 9/10

Znienawidzona przeze mnie kategoria, bo niewiele mogę tu ostatnio wytknąć, co wynikać może z wysokiego poziomu autorek blogów lub z mojego postępującego uwstecznienia. SKZ napisane jest raczej poprawnie – piszę RACZEJ – bo jak to ja, zawsze coś wydłubię i uskubię, a głupio by było, gdyby się zmarnowało to, co udało mi się wyłowić.

Interpunkcja – oj, bo spacja jest tak blisko.

„- Idź do tej lodówki i przekręć czerwoną gałkę! – załkał Mortimer, bardzo niepocieszony z powodu tego, że (chcąc, nie chcąc) powierza swoje życie w jego ręce.” – Chcąc nie chcąc, muszę nadmienić, że w utartych wyrażeniach składających się z dwóch członów równorzędnych nie stawiamy przecinka: na chybił trafił, bij zabij, rad nierad, chcąc nie chcąc, bądź co bądź.

„Myślę, że byłbyś lepszym szefem, niż pracownikiem […]; Wiosna, cholera, a gorzej, niż w zimę!” – porównania.

Bo każdemu się czasem język poplącze.

„Rządy eleganckich, ładnych domków wzbudzały zazdrość w bostończykach z innych dzielnic.” – oj, nie dziwi mnie ten fakt, nie dziwi. Może my też powinniśmy wprowadzić w naszym kraju rządy ładnych, eleganckich domków zamiast tych pawianów w garniturach i z pianą na ustach.

Zwolnij trochę; kocyk, kołderka a na to jeszcze pierzynka? Toć się ugotujesz. Wtrącasz we wtrącenie zdanie wtrącone i wychodzi Ci taka makatka jak mnie przed chwilą.

„Lind również był przyzwyczajony do markowych ubrań, na których z resztą wcale mu nie zależało – z „chłopięcych wypraw” sprzed choroby mamy wracał z poobtłukiwanymi kolanami i zachlapanymi błotem ciuchami – i drogich produktów.”

Ty sobie sama to przeczytaj i zastanów się nad… albo nie, ja to zrobię, bo sobie tej przyjemności odmówić nie mogę. Wyciągam pierwsze zdanie wtrącone: Lind również był przyzwyczajony do markowych ubrań – z „chłopięcych wypraw” sprzed choroby mamy wracał z poobtłukiwanymi kolanami i zachlapanymi błotem ciuchami – i drogich produktów. Teraz za uszy wywlokę drugie: Lind również był przyzwyczajony do markowych ubrań i drogich produktów. Proszę bardzo, to jednak ma sens, tylko nie wiem, czym się kierowałaś tworząc tego tasiemca. Czyżby trendem, że spodnie i sukienka razem wyglądają fajnie?

Oddaj tego fartucha – czyli fleksja mym wrogiem.

„Na widok mamuta uśmiechnął się szeroko, najwyraźniej niezbyt przejęty faktem, że ów stworzenie właśnie próbowało zabić jego przyjaciela.” – Miało być tak pięknie i właśnie z tego powodu ktoś wymyślił, że „ów” też się odmienia, w tym wypadku na – owo.

„[…] nawet sprawdził, czy w jego własnym krwiobiegu nie znajdują się przypadkiem ów nanoprocesory, […]” - owe

„Nazajutrz dzień wydawał się całkiem zwyczajnie.” – zwyczajny

„zmieniając pozycję na kanapie z „zdechłego psa” na „śniętą rozgwiazdę” – ze

Oba ma – interpunkcja i ortografia

„– Hohoho. – Mort kopnął pudło, z satysfakcją […]” – Ho, ho, ho, co Ci to wyszło.

„– Dokładniej rzecz ujmując, o 1050%.” – o, kochana, lenistwo grozi bólem zębów. Od kiedy w opowiadaniach liczby piszemy cyframi? Zwłaszcza w dialogu.

Literówki – czyli soczewki mi zaparowały.

„Pozostawało jej tylko z wolno posuwać się naprzód.” – z wolna

„A kupa mięśni i etykietka dzieciaka z podejrzanego rejony miasta […]” – rejonu

„Robin opatulił się ciaśniej płaszczem w kolorze dojrzał cytryny […]” – dojrzałej

„poniósł się nieśmiały szmera nerwowych śmiechów” – jesteś moim master czifem – a co!

„Gabinet psychologa po drugiej strony ulicy.” - stronie

Bez kategorii, bo nawet nie wiem gdzie to zaliczyć: Do hallu udało im się dostać bez problemu […]. W polskim słownictwie wyrażenie hol istnieje i, z tego co mi wiadomo, powodzi mu się całkiem dobrze, dlaczego wiec wypisujesz nam tu jakieś hallale?

Więcej grzechów nie przytoczę, wyznaczam łagodny wymiar kary – proszę, trzy razy po dwa razy.

Detal

Dodatki 3/10

Mam mieszane uczucia, z jednej strony znalazłem tu coś, czego nie widziałem nigdzie indziej, a z drugiej zadaję sobie pytanie na co to komu. W prawej kolumnie na samym dole pod radosną galerią oddanych wyznawców znajduje się element pod tytułem „występują”, a w nim wypis wszystkich bohaterów opowieści. Klikam sobie „robin” i wyskakują mi wszystkie posty z tą etykietą – fajnie, tylko po co? Firefox ma taką zaje opcję „znajdź” i jeśli wpiszę słowo Robin, to program wyszuka i podświetli żądaną frazę – i to ma sens, bo nie muszę się przekopywać przez cały tekst. Poza tym czy ktoś z tego korzysta? Kolejny bezużyteczny gadżet. Nad tym cudem współczesnego blogera i galerią zapełnioną awatarami z przesłodzonych grafik widnieje statystyka z wykresem. Pięknie, podłącz jeszcze notowania giełdowe, prognozę pogody i informacje drogowe, a będę w raju. Ta statystyka to po to, by wszyscy wiedzieli, że coś tu się dzieje, bo przecież Ty jej nie potrzebujesz, masz w końcu do dyspozycji podgląd ruchu sieciowego w panelu administratora. Kolejnym śmieciem jest sonda „ulubiony bohater”, chociaż są ludziska, którym takie zabawy są w smak, to mnie to nie kręci i pożytku z tego żadnego nie ma, żeby ta sonda jeszcze jakiemuś konkretnemu celowi służyła. Po lewej „kroniki” prawie Galla Anonima informują krótko i dostępnie o aktualnych wydarzeniach związanych z blogiem, na przykład o dziesięciotysięcznych odwiedzinach – to statystyka już do tego nie służy? Literki w kronice są tak małe, czytelne, ale małe, że nie wiem, czy ktoś zwraca na to uwagę. Ach, zapomniałbym, chętni mogą złożyć subskrypcję, czyli zaprenumerować sobie powiadomienie w skrzynce pocztowej, ale to samo mają Ci, którzy na swoim własnym blogu podlinkowali sobie Twoje opowiadanie i gdy ty dodajesz nowy post, to oni go widzą. Oczywiście nie wszyscy blogi piszą, a mój wywód zaczyna nosić znamiona krytycyzmu i zaraz się okaże, że nic mi się nie podoba, poza linkiem do grafiki widniejącej na nagłówku, tła bloga i osoby, która wykonała dla Ciebie ten szablon. Jeśli coś tutaj zasługuje na jakieś punkty, to te żałosne, bure wyobrażenia bohaterów stworzone przez Twoje czytelniczki, one najlepiej ukazują ich przywiązanie do tego opowiadania.

Dodatkowe punkty za wybitne zasługi 5/5

Niech pomyślę. Za pomysł i fabułę – to raz i dwa. Za umiejętne korzystanie z istniejących dzieł – to trzy. Za urealnianie pomysłu poprzez przytaczanie istniejących zwyczajów (zagięłaś mnie tym żydowskim świętem) – to cztery. Za powalające bonusy – to pięć. Za to, że musiałaś czytać moje wypociny – to sześć. Siedem, osiem, dziewięć i dziesięć po to, żebyś sobie przyswoiła pisownię cyfr.

Punktacja: 49/60

Ocena: bardzo dobra

Gratuluję, bo za sam tekst masz u mnie celującą i zdaje się, że i ja zostanę wiernym wyznawcą SKZ, pozwolisz jednak, że pokłonów bić nie będę i pozostanę w pozycji siedząco-horyzontalnej.