Perlisty Post! [751-800]

Witajcie w drugiej części naszego podsumowania z okazji osiemsetnej oceny wystawionej na Opieprzu! Przed nami Perlisty Post, który swoją formą miał odbiegać od tradycji! Kiedyś kochana Czo, którą serdecznie pozdrawiamy (mam nadzieję, że jej zdróweczko ma się dobrze), przeczesywała oceny opieprzających i wybierała po dziesięć najlepszych fragmentów, zamieszczając je tutaj. Zwieńczeniem głosowania w ankiecie było otrzymanie przez oceniającego „Perły z (o)Pieprzem!” Teraz jednak w rozmowie strategicznej z Dziabarą stwierdziłyśmy, że Perły należy posegregować na różne kategorie. Od słowa do słowa zrodziła się idea, by wybrać z ostatniej pięćdziesiątki postów najlepsze, najgorsze i najśmieszniejsze cytaty, a następnie nominować je za odpowiednie zasługi. Które z nich są Perłami, a które AntyPerłami – mielibyście zdecydować sami!
Jednakże po wymyśleniu ponad dziesięciu kategorii, które odnosiły się do stosowanych wyrażeń, stylizowania tekstu, wodolejstwa i wielu innych cech, okazało się, że Perły stają się powoli cytowaniem całych ocen, a tego byśmy nie chcieli! Perlisty ma być zbiorem kilku najlepszych fragmentów, dlatego też tradycja Perlistego pozostaje niezmieniona przez opieprzową rewolucję. Czasem trzeba zrobić coś nowego, by przekonać się, że coś starego było zdecydowanie lepsze.

Zanim zaczniemy, chciałabym zwrócić uwagę Agentów NASA. Perlisty jest w części cytowanej wyłączony z punktacji, ponieważ zachowuje oryginalne słownictwo z ocen, z których już raz punkty naliczane były. Wynika to również z faktu, że w Podsumowaniu Asetejek zrobiła tyle błędów, że nie może pozbierać własnego poczucia godności, obnażonego przez Sondy Kosmiczne... Również nie wszystkie opisy cytatów są akceptowalne przez językowych ortodoksów. Musimy z tym żyć. Smacznych Perełek!

Aimee

Aimee-i-niekończący-się-myślnik:
„W kreacji Evelyn na oryginalno-dziwną-niebywałą-niesamowitą-wspaniałą-jedyną w swoim rodzaju bohaterkę, lekko się zagalopowałaś.”

Aimee o (żółtych) papierach:
"Gdybyś popracowała nad ortografią, spędziła nad tym trochę czasu, pisałabyś zupełnie inaczej. Łatwiej jest machać papierem poradni pedagogicznej i wymawiać się dysleksją."

Zimna bestia:
„Mnie osobiście ruszyłoby to tak samo, jak sekcja zwłok na kawałku mięsa, czyli wcale.”

Doradca kariery personalny:
„Myślę, że Evelyn minęła się z powołaniem, wcale nie powinna być w Hogwarcie, ani nawet w jakiekolwiek szkole magicznej. Powinna była zdać maturę i studiować architekturę, to dla niej zajęcie idealne. Bowiem, do znudzenia zasypujesz nas fragmentami, jak to Twoja bohaterka przystraja i dekoruje wnętrza, jak je zmienia według swojego gustu i jakie to fajne zachowanie.”

Mickiewiczem to Ty nie jesteś:
„Po trzecie, jest beznadziejny ze względu na swoją prostotę i fakt bycia nic nie wnoszącym zdaniem. Świat by się bez tego obył, naprawdę. Natomiast bez takiego „Litwo, ojczyzno moja!” już nie bardzo.”

Szperaczka:
„Po pierwsze, cytat nie ma podanego autora, prawdopodobnie dlatego, że takowy nie istnieje. Trochę poszperałam.”

Przerażona:
„Kiedy wchodzę na bloga, widzę ciemność, paskudny czarny kolor, mrok i aż mi się słabo robi, bo boję się, że będą Emo-treści. Trzęsę porteczkami i to wcale nie dlatego, że tańczę krakowiaka.”

Aimee o badylu władzy:
„Nie rozumiem, dlaczego Evelyn ciągle chodzi bez różdżki? Czarodziej bez swojego badyla jest nikim, a Evelyn wiecznie go nie ma.”

W poszukiwaniu zgubionego realizmu:
„Teraz to znalazłam hit… Dwóch spiskujących czarodziejów gada o swoim planie na głos, wychodząc z gospody, tak żeby wszyscy wokół słyszeli. Pewnie, może jeszcze niech pójdą do Trzech Mioteł, siądą w centrum izby i dawaj, rozprawiać na temat porwania uczennicy Hogwartu! Realizm, Ginger! Realizm! Pytam się, gdzie go podziałaś?”

Niemoralna propozycja przejażdżki we dwoje:
"Zwroty typu „przez rude kłaki Lily”, „z zielonego życia Lily” i inne, przejadły mi się już kiedy miałam czternaście lat i pierwszy raz zetknęłam się z pojęciem fanficka. To było naprawdę dawno. Nie ciesz się więc, że ja się cieszę, że na fanfick trafiłam, bo się obie na tym przejedziemy."

Asetej

Czekoladowa Potwora vel Mistrzyni Wodolejstwa:
„Pomijając fakt, że głaska ją dłonią, którą dopiero co wytarł jej wąsy, wiec tylko rozmazuje jej czekoladą po twarzy (nie wierzycie – sprawdźcie, ja sprawdziłam i to naprawdę wygląda jak jakiś fetysz, a nie romantyczna scena), ale skupię się na tych wąsach. Wąsy z mleka lub czekolady, szczególnie parującej, bo taką piją u Ciebie, zrobić sobie bardzo trudno w taki sposób, żeby nie było tego czuć. Usta i skórę nad ustami mamy usiane naczynkami krwionośnymi i nerwowymi, dlatego (eureka!) całowanie się jest tak przyjemne. Gorąca czekolada (nawet jeśli jest tylko ciepła) jest bardziej gęsta niż woda, więc zostaje jej więcej niż wody, a w tak wrażliwym miejscu jakim jest górna warga, odczuwalibyśmy to. Dodatkowo, żeby takie wąsy się przykleiły, trzeba naprawdę głęboko wsadzić mordkę w kubek, lub przechylić kubek, ale to również się czuje. Do czego dążę w tym długim wywodzie o wąsach z czekolady? Że to niemożliwe, by zrobić sobie takie wąsy nie odczuwając tego. Porównajcie sobie łzę płynącą z oka do warg – czujemy ją przecież, mimo iż jest malutka, a nie mowa kropla czekolady! Siląc się na humor wpadłaś w pułapkę z czekolady, której nie wybaczę, bo również zrobiłam badania naukowe, które dowiodły, że nie da się nie czuć na twarzy świeżej ciepłej czekolady, skoro samemu się ja sobie na pyszczek wylało.”

Apokaliptyczna gaduła:
"Biegnąca po łące w Twoją stronę As wraz z rozwianymi włosami na twarzy ma uśmiech potwora żądnego jedzenia, bo oto miał i nastąpić koniec świata, ale ze względów technicznych został przełożony i As zdąży opublikować ocenkę! Hurra! Już dopadła do bloga, już go rozszarpuje, krew tryska strumieniami, aż z pobliskiego lasu wyskakują iskrzące się w promieniach zachodzącego słońca wampiry, które wyglądają tak, jakby dostały od współczesnej literatury fantasy kłodą między oczy."

Jak Danonki za sałatą:
"Masz tu taką sałatkę, która wygląda jakby student robił remanent w lodówce!"

Gotowa do kastracji:
"Och jak As nie znosi tych wszystkich nawiasów innych niż proste polskie okrągłe! Poobcinałabym im tasakiem te wszystkie falbaneczki, a co!"

Zawoalowana aronia:
"Koniec dygresji, wracam do mojej, mam nadzieję poprawnie przez Was rozpoznanej, ironii: natychmiast powiększ ten nagłówek, bo ja tak mówię, a jestem świętą (krową) oceniającą, mam już trzy statuetki najlepszej oceniającej na pierdupierdu.blog.onet.pl i w związku z tym jak tego nie zrobisz, to spadną na Ciebie plagi egejskie! Nie, wcale nie egipskie, ja czytałam o egejskich a jak uważasz inaczej, to masz problem. Mwahahaha."

Rodem z filmów sensacyjnych:
"Macie czasami tak, że w trakcie oglądania filmu, gdy ktoś próbuje wydostać się z tonącego auta, automatycznie wstrzymujecie powietrze i nogą prawie rozwalacie to pieprzone okno? Bo ja właśnie tak miałam, czytając opis przebudzenia! To komplement, tak myślę. To realizm, tak myślę!"

Znawczyni myśli Czarnego Pana
"Wątpię, że Czarny Pan miałby chwilę dla kilku gówniarzy, by narażać swoją obecnością całe Hogsmeade i może mieć wiele ważniejszych spraw na głowie jak zdobywanie świata i takie tam, ale jego sekretarką nie jestem."

Brazylijskich seriali ciąg dalszy:
"Oczywiście, że mi się nie podoba ten cytat, bo pasuje do życia mniej więcej tak samo jak seriale wenezuelskie, gdzie każdy zaczyna mówić do siebie, gdy tylko wróg znika z pola widzenia (kamery)."

Kinomaniaczka:
"To zakończenie walnęło mnie miedzy oczy z siłą młota Thora i pięścią Hulka. Zamiast łagodnej opowieści ze smutnym końcem mamy tu do czynienia z ckliwą historią z zakończeniem, które wchodzi jak czarny smok. I bez happy endu."

Słów kilka o chińskim sprzedawcy:
"Jesteś - Virginio - jak Pan na Hali Banacha, który wśród sprzedawców z Korei i Chin chodzi z wycieraczkami podłogowymi z napisem „Herzlich Wilkommen!” i próbuje przekonać Warszawiaków, że to NAPRAWDĘ oznacza „Serdecznie witamy!” Lepiej, że przypominasz mi tego Pana, niż tego, który za dwadzieścia złotych chciał mi sprzedać perfumy od Armaniego (...)."

corkatsw

Muzykalne dziecię:
„Ale do rzeczy: gdy przeczytałam te wszystkie informacje (bo córka czyta wszystko na blogu) z radości aż wyklaskałam Rubika dwa razy, bo jest o czym pisać.”

Wybredna księżniczka:
„Nie ma mniej romantycznego kwiatka, niźli róża. To symbol pójścia po najmniejszej linii oporu, pod tytułem: „Zazwyczaj nie rozmawiamy, tylko się całujemy, z tego powodu też nie wiem jakie kwiatki lubi – kupię jej więc różę!””

Szeregowiec Cora:
„Dodatkowe punkty są dodatkowe, szastać na prawo i lewo nie wypada, bo przyjdzie As i zleje córkę w dupsko, że tak się niekonwencjonalnie wyrażę.”

Corka empatyczna:
„Na belce widnieją słowa z adresu, które zostały oddzielone, a na koniec została wciśnięta tylda. Stoi tam biedaczka i płacze, bo nie pasuje do towarzystwa.”

Cora Królowa Yaoi:
„Yaoi to nie tylko seks. Yaoi to przede wszystkim rodząca się więź pomiędzy dwoma umysłami, oczywiście rodzaju męskiego, a Wy spłyciłyście to pojęcie do igraszek w każdej możliwej kombinacji.”

O ptakach na kotlety, Mistrzyni Dygresji:
„W moim mózgu zdążyła wytworzyć się wizja, według której poczytam jakieś mądre tezy, komentarze na ciekawe tematy (w końcu nie zastałam nic różowego i pisanego czcionką większą, niż na plakacie informującym o sprzedaży indyków; swoją drogą, kto by wstał o piątej rano, żeby kupić jakiegoś ptaka na kotlety), a kobieta na nagłówku zniszczyła wszystko.”

Krzywym okiem Cory:
„Dodatkowo jest to szablon na zamówienie, bo masz linka w menu do jednej szabloniarni. Śmieszna sprawa, bo ta „grafika” wygląda tak, jakby była namalowana w Paincie za pomocą ołówka.”

Cora obnażona:
„Drugą ręką zatyka sobie usta. To takie seksowne, wprost nie mogę oderwać od niej wzroku, moje ciało ogarniają dreszcze. Zimno jakoś się zrobiło, gdzie moje ubrania?”

Grzeczny uczeń:
„Jeśli chodzi o wygląd, to pusto tutaj, ciemno, głucho, jak w mojej szkole w Dzień Wagarowicza.”

Na jeden poślad:
„Zrobiłaś coś absolutnie niewybaczalnego. Coś, za co powinnam dać Ci mentalne lanie w dupsko dwieście razy na jeden poślad, podwójnym batem zakończonym drutem kolczastym nasmarowanym żrącą substancją.”

Dziabara

Majstersztyk Dziabowy:
"Zdania nie wiedzą, kiedy kulturalnie powinny się skończyć i ustąpić miejsca nowym; nowe są tak wstydliwe, że wolą chować się za jak najwyższymi znakami interpunkcyjnymi. Zamiast tego co akapit rodzi się językowa anakonda, zdolna połknąć czytelnika, gdy ten będzie zamroczony tekstem opowiadania, a sens opowiadania gubi się gdzieś w żołądku gada."

Przysięga albo śmierć:
"Czy przyrzekasz być wierną towarzyszką Wtrąceniom Autora w Nawiasach? Czy nadal będziesz służyć Przypadkowi, a Twoje rozdziały opowiadań nie skalają się ani razu śladem Spójności? Czy będziesz używać memów internetowych nadaremno? Wreszcie, czy jako twórca obiecujesz, że jako Jedyne, Słuszne i Niezależne od Wszystkich Wątków Zakończenie przewidujesz romantyczny pocałunek Natsu i Lucy? Jeśli złożyłaś tę przysięgę, to przed NASĄ i resztą czytelników ogłaszam Cię "uciekającą panną autorką" jako wyraz hołdu dla Twego protestu przeciwko logicznym historiom i ciągom przyczynowo-skutkowym. Możesz pocałować swój monitor."

Nieskalaność godna Dziab:
„W tle nieskalaność godna pola ubogiego, rosyjskiego rolnika, który ciupie sobie przeręble na Sybirze, a dzieci straszy Dziadkiem Putinem. Stawiam garść mieszanki studenckiej, że tu skarpetki maczała ekipa Vizira z Zygmuntem na czele.”

Dziab-morderca:
„Co to ma być - miejsce na reklamę? Jeśli tak, to ja poproszę o takie ogłoszenie: "Sprzedam tanio używane volvo. Przebieg 20.000km i trzy potrącone staruszki." Nawet Ci hojnie dopłacę za wielkie litery.”

Zamydlona:
"Jest on po prostu przypadkowy, no nie mydlmy sobie oczu, bo to boli, a wy płynu „Jonson&Jonson” nie używacie."

Przecież jest 112... :
"Tło osiągnęło subtelność cegły rzuconej między oczy i sama już nie wiem, na który numer ratunkowy mam dzwonić. Czy mają reanimować moje sponiewierane ślepia (wariant 999), zakuć Cię w kajdanki (opcja 997), czy ratować tę nieszczęsną, poobijaną cegłówkę (wersja 998)?"

Falujące skarpetki:
"Moje skarpetki aż falują z radości, choć tytuł rozdziału (dzięki ci, sorko S. za moją edukację) wskazuje raczej, że powinny mi uciec ze stóp lub udawać tchórzofretki i teatralnie zdechnąć."

Szubi-Dziabi-ken-dens:
"Konkretami do mnie, konkretami! Najpierw sprzedaje mi się homeryckie opisy majtasów, a nikt nie wysila się na przedstawienie choreografii tego wężowego pocałunku. „Gdzie jest rama?” krzyknęłaby Iwona Pavlović, a pan Galiński skrzywiłby się na widok promenady czy planeo."

Matematyk-erotoman:
"Mamy pierwszy surowiec! Rozpalajmy zatem kuźnię pożądania, hartujmy stal pośladków, a będzie topór… przepraszam – toporny żart jak marzenie. Normalnie jakby ktoś z zadka ogrodzenie robił. A tyłek Itachiego to istne marzenie matematyków, dwie idealne, mocne jak stop półkule! To właśnie po tych pośladkach starożytni cyrklem jeździli i dzięki nim wyprowadzili wzór na objętość globu."

Interbajkowo:
"Dziab jest zaskoczona. Dziab mówi, że to jak wymieszanie ze sobą „Pokemonów” i „Muminków”. Albo wydanie Rumcajsa za Spidermana, z całym szacunkiem dla Rumcajsa."

Zoltan

Oderwany od rzeczywistości:
"Wspaniały, naprawdę ładnie się prezentuje i nawet ten kolor do gustu mi przypadł, bardzo fajne, bardzo fajne miejskie autko. Co myślicie? Citroen DS3 – może być. Czekajcie. Pająk mi tu jakieś znaki dymne daje. Alfabetem morsa nadaje: Reklamy nie są częścią bloga. Tak, ale co ja poradzę, że ten samochodzik nad nagłówkiem wzrok mój przyciąga i tak mnie kusi, tak mnie korci i od bloga uwagę odciąga. Gdyby w nagłówku jakaś niezupełnie odziana kobita się znalazła, to może o samochodzie bym nie myślał, a tak to ciężko mi wzrok oderwać."

Zoltan i jego mały przyjaciel:
"Tera bedzie krótkie streszczenie: historia jest o wampirach – i wszystko jasne. Właśnie nie takie jasne, bo oprócz krwiopijców (nie mylić ze skarbówką) są jeszcze menele, władające siłą umysłu. Hę? Pająk znowu czegoś chce i poprawia mnie. No, jak on śmie twierdzić, że menele władzy nad umysłem nie mają, przecież tak jak oni to nikt nie potrafi ciała opuścić."

Potwór Zoltan:
"Przyznam szczerze, że to właśnie na tę pozycję ostrzyłem sobie swoje kły krytyka. Od kilku dni nie rozstaję się ze specjalną psią kostką, bo chcę być naprawdę ostro szczery."

Złota rączka:
"Dużo lania wody i ciśnięcia kitu, ale blog to nie stare okno, które trzeba na zimę uszczelnić, ani nie cieknąca rura, którą się pakułami owijało."

Poszukiwacz cynku:
"Daj cynk, gdy zapiszesz się do jakiejś charytatywnej organizacji i pojedziesz – na przykład – rozminowywać Kambodżę (...)."

Esteta:
"Ta tapetka z chryzantemami to oznaka twojej solidarności z chińską cesarzową czy babcia robiła remont?"

Kocur Zoltan:
"Bo wiesz, o mężczyznę trzeba dbać jak o perskiego kota, głaskać go, karmić, drapać za uszkiem i czasami z domu wypuścić, żeby Ci dywanu nie zapaskudził."

Fan wenezueliady:
"Akcja nie wlecze się jak chiński mur i już po paru rozdziałach wiadomo, kto jest ojcem Pablito – nie ja, jakby co."

Zoltan i instynkty:
"Trudno, ponucę sobie pod nosem melodię przewodnią ze starego serialu o Robim Chłodzie. Och, słodka Marion i te jej kędziory, byłoby w czym paluchy zatopić i do jaskini zaciągnąć."

Pokorne dziecię swej matuli:
"No, po prostu śliczny jestem, tak przynajmniej twierdzi moja mama. Nie śmiać się! Mama ma zawsze rację, a Wy się po prostu nie znacie, o."



Strasznie trudnym zadaniem było wybierać dziesięć najlepszych cytatów spośród kilkudziesięciu kandydatów! Zapraszam do naszej ankiety (widzicie ją w lewej kolumnie), każdy oceniający to łasuch i głosy oddane na niego lubi! Od razu również ogłaszam, że Perlisty Post będzie wisiał pięć, a nie ustawowe, opieprzowe trzy dni, zanim opublikuję ocenę osiemset pierwszą. Tak, bo to Asetejek w końcu spina poślady i w ramach ferii postanawia zaatakować swoją kolejkę.

Zostawiam Was z retorycznym pytaniem Cory: „Autorko, czy Ty w ogóle wiesz, o czym piszesz?”