(808) where-is-my-mind-baby

Where--is--my--mind--baby, zapraszam. Ocenia corkatsw.

Estetyka

Wrażenia estetyczne: 5/10
Mama mawia, żeby, zanim powie się coś głupiego, ugryźć się w język. Mój wygląda teraz, jakby brał udział w odcinku szesnastym "Happy Three Friends", bo nadal nie wiem, co powinnam napisać o adresie. Zacznijmy od faktu, że każde słowo przedzielasz dwoma myślnikami. "For łat?!" zakrzyknąłby jakiś Anglik, gdyby kiedyś trafił na Twojego bloga, nęcony adresem w języku ojczystym. Ja rozumiem, że adres z użyciem jednego myślnika mógł być zajęty, ale nie jest zajęty, bo sprawdziłam. Celowy zabieg, tak? Wytężam mózgownicę, już coś mi świta... a nie, to nie to. Po pierwsze odbiegasz od standardów, bo z takim zapisem nieczęsto można się spotkać, a po drugie w mojej głowie tworzy się wizja oceniania słit pamiętniczka chłopaka z podstawówki, a taka wersja chyba nie brzmi zbyt adekwatnie do tego, co na blogu zastałam. Nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem, bo adresu nie zmienisz, a merytorycznie również nie zachęca do czytania. „Where is my mind, baby” przetłumaczyłabym jako „Gdzie jest mój rozum, kochanie”. Jak na maniaczkę 30 Seconds to Mars przystało sprawdziłam, że adres nie jest tytułem ich piosenki, chyba, że Google kłamie albo echelony przechwyciły informację. Na święte pistacje, wreszcie natrafiłam na bloga, w którym belka w jakimś tam mniejszym lub większym (w Twoim przypadku większym) stopniu odnosi się do treści. "Witness, tell me. What you think of my life? Judge me. Jury. If I'm wrong or I'm right...". Najpierw Cię zganię, a potem pochwalę, zgoda? Przede wszystkim umieść cytat w cudzysłowie, bo jest on fragmentem tekstu piosenki. Potem usuń enterka spomiędzy ostatniego słowa i wielokropka. Uff! Fragment cytowany wyżej pochodzi z utworu 30 Seconds to Mars "Wait", o czym dowiaduję się z informacji w stopce, brawo! "Wait" jest mało znaną piosenką 30 STM, nawet na popularnych stronach internetowych (żeby nie było, że reklamujemy na Opieprzu You Tube!) nie można jej odsłuchać. Przez całą ocenę towarzyszyła mi garstka utworów w Twoim odtwarzaczu. Nie są moimi ulubieńcami, bo mania na Nirvanę i "The Man Who Sold The World" już za mną, a "Stairway to Heaven" nie znoszę jak mało czego. Masz jeszcze parę utworów 30 Seconds to Mars, ale znowuż nie moje ulubione, jednak natchnęłaś mnie, by inne włączyć sobie na jakiejś stronie (nie reklamujemy You Tube, powtórzyć dwadzieścia razy) internetowej i posłuchać. Myślę, że powinno być tych piosenek zdecydowanie więcej i powinny być bardziej różnorodne. „Hurricane” i przykładowo jeszcze „Oblivion” są dosyć spokojne w porównaniu z innymi piosenkami Leto na przykład „A Beautiful Lie” lub „From yesterday”, więc chciałabym je móc usłyszeć u Ciebie na blogu. Nagłówek przedstawia mieszankę obrazków i koloru bliżej niezidentyfikowanego. Obrazki są bardzo drażniące, ponieważ widzimy kilka rzeczy nie wiadomo jak związanych ze sobą. Jared Leto siedzi w kącie obrazka, a Twój blog jest o nim, chyba, że coś mi umknęło. Nad nim widzimy jakiegoś innego faceta, prawdopodobnie Shanonna. Dwa zaszczytne miejsca zajmują dwie kobitki. Jedna półnaga, druga wygięta twarzą pod dosyć dziwnym kątem z papierochem w dłoni. Jedna z dziewcząt ma na imię z pewnością Victoria, a druga? Wszystkie postacie połączone są ze sobą, tworząc bynajmniej nie kolaż, a jakąś zbieraninę. Mało wymowny ten nagłówek jest dla mnie. Weszłam z przekonaniem, że będę przedzierać się z tasakiem z Biedronki w ręku przez dżunglę pamiętnika Jareda Leto, a tymczasem główny bohater jest na nagłówku zepchany w kąt i przytłoczony półnagimi niewiastami. Generalnie bardzo podoba mi się powtórzenie cytatu z belki na nagłówku. Perfekcyjnie dobrałaś wielkość, rodzaj i kolor czcionki, które komponują się z resztą tła. Podsumowując, główny obrazek jest zbyt zawalony natłokiem szczegółów. Cztery postacie to lekka przesada. Widać, że nagłówek wykonała osoba znająca Fotoszopa dobrze, ale grafika ma się do treści nijak. Bliżej niezidentyfikowany kolor tła nie atakuje moich oczu. Drażni mnie trochę fakt, że menu najeżdża na nagłówek, ale można przeżyć bez natychmiastowej operacji przepukliny.

Posty

Treść:
1. This is the story of my life…
Tytuł wziął się z piosenki 30 Seconds to Mars „The Story”, o czym dowiaduję się z przypisu pod rozdziałem, punkt dla Ciebie. Kolejna piosenka, której nie znam, a nawet lepiej – nie słyszałam o niej nigdy. Pewien odtwarzacz piosenek pozwolił mi zaznajomić się z nią, ale wyłączyłam bardzo szybko. Zgraja Polaków krzycząca „dziękujemy” zanim Jared zdążył choćby na mikrofon popatrzeć, zdecydowanie mnie zniechęciła. Ciekawa jestem, jak zorganizujesz całą akcję, z której strony zaczniesz i staram się nie widzieć słów „kisiel zamiast mózgu”. Będę udawać, że tak Ci się napisało pod wpływem emocji związanych z publikacją pierwszego postu. Po pierwsze Twoje opowiadane pisane jest w formie pamiętnika, więc niech Cię strzegą wszystkie diabełki świata, żebyś nie nudziła wywodami Jareda o życiu i śmierci. Po drugie w tekst wplatasz obrazki całościowo związane z 30 STM. Pierwszy z nich przedstawia Jareda i jego cytat, który w sumie jest o niczym, ale bardziej zaciekawiło mnie zdjęcie. Facet obejmuje kościotrupa, który ma okulary przeciwsłoneczne i macha jego ręką, a raczej kostkami i kosteczkami, co wywołuje duży uśmiech na mojej facjacie. W tekście zamieściłaś jeszcze dwie fotki, ale jakoś mnie niespecjalnie zainteresowały. Całość pierwszej części można podsumować jedynie cichym westchnieniem z mojej strony. Opisujesz przygodę z alkoholem Jareda i jego brata Shannona. Likier, cherry, pięciolatek i sześciolatek. Propagujesz straszną znieczulicę, w którą ciężko uwierzyć. Dwaj chłopcy, którzy nie osiągnęli być może jeszcze stanu czytania na jako-takim poziomie, upijają się w ogródku. Znajduje ich babcia, która nie jest ani trochę zdziwiona ich zachowaniem, a matka stwierdziła, że „kiedyś to musiało nastąpić”. Ja wiem, że teraz dzieci szybciej dojrzewają, ale czy nie jest przesadą, żeby takie szkraby (a to, że są synami hipiski, nie ma żadnego znaczenia) od razu kreować na przyszłych koneserów napojów wysokoprocentowych? Starasz się pisać zgodnie z faktami z życia braci Leto, mimo tego jest oczywistym, że musisz wprowadzać swoje własne wątki, akcje, ale dlaczego tak absurdalne? Widok pijących trzynastolatków mogę ścierpieć, bo takie rzeczy się widuje, ale dzieci z przedszkola z 0.7 pod pachą nie widziałam nigdy.

2. Was it a dream???...
Strasznie mnie frustrują trzy wykrzykniki i pytajniki używane naraz. Poprawnie, ale nieestetycznie. A co ten wielokropek robi po tych pytajnikach, jest dla mnie czarną magią, ciemną stroną Internetu, której mój ciasny móżdżek nie obejmuje. Musisz być prawdziwą fanką zespołu, skoro tytuły wyciągasz za uszy z piosenek Leto i na dodatek ich fragmenty zawsze są ściśle związane z notką. To coś ciekawego, oryginalnego, wyróżniającego Twoje opowiadanie na tle masy innych, bo jedyną fanką 30 Seconds to Mars z pewnością nie jesteś. Skoro w pierwszym rozdziale opisałaś przygodny z alkoholem w roli głównej, tak w drugim rozprawiasz o narkotykach. Opisujesz chińskie gówna i „ciężkie dragi”. Nie jestem zwolenniczką dzielenia narkotyków na ciężkie i lekkie, to bzdura do kwadratu. Analogicznie powinniśmy podzielić alkohol tym samym sposobem – z racji procentowej piwo byłoby lekkie, a powiedzmy taka Śliwowica Łącka byłaby ciężka. Czy w praktyce ma coś takiego sens? Moim zdaniem nie. Pozwoliłam sobie wybrać perełkę z rozdziału, dzięki której postaram Ci pokazać, że piszesz, czasami nie zastanawiając się nad tekstem. Brzmi ona: „-….nasz chłopiec…. Jared rusz zad…. mówiłem… jesteś słodka wiesz?..fuck… podnieście go!- z tego bełkotu Mike wyłapałem parę słów”. Nie mam słów, serio. Zero sensu, powiązania. „Nasz chłopiec”, czyli kto? Jared? Shannon? Jego ojciec chrzestny z Radomia? „Mówiłem”, ale co? „Jesteś słodka”, ale kto? „Fuck” otoczone pięcioma kropeczkami jest moim liderem. „Podnieście go”? Ale kogo? Nie wciskajcie mi kitu, że byle jak napisane zdania można uznać za stylizację bełkotus potocznikus, bo to tak nie działa. "Kokainada" (jak zwykłam mawiać) kończy się zlizywaniem jej z biustu Lizzy. Ach, ta kokaina, smaczna do gry wstępnej, prawie jak ta śmiechowa strzelająca oranżada w proszku, no ubaw po pachy. „Jeden z nich podszedł do stolika z kokainą i zgrabnym ruchem kija rozpierdolił stolik na maleńkie szklane kawałeczki”. Powiem tak, że wulgaryzmów używa się czasami lub często, u Ciebie bardzo często, ale pierwszy raz widzę ich obecność w gadaninie narratora. „W tym samym czasie inni zaczęli łapać dziewczyny i wyrzucać je na zewnątrz (…)”. Niefortunnie dobrałaś określenia, gdyż użycie słów takich jak „złapać dziewczynę” i „wyrzucić na zewnątrz” kojarzy mi się z ekspedycją na biedronki, które się łapie i wkłada do pudełka po zapałkach. Może bardziej w stylu „chwycił ją za rękę i wyrzucił na zewnątrz”? Jared opowiada, że nie miał spodni, co szybko nadrobił, spadając na podłogę. Nadrobić mógłby ewentualnie zakładając je z prędkością światła, a nie spadając bez gaci z kanapy. Naćpani, pijani, czyli najbardziej bezbronni, zostają napadnięci przez bandę jakichś bardzo złych ludzi. Jeden z nich wymierza cios w wątrobę, co narrator bardzo mocno podkreśla, drugi szafuje bejsbolem, a chłopcy klną na opryszków i generalnie bardzo brzydko się wyrażają. Czy oni nie mają instynktu samozachowawczego, który by podpowiedział im, że jeśli stoi nad Tobą facet w pełni trzeźwy, z bronią i oskarża cię o coś, wypadałoby zamknąć japę? Shannon zostaje ranny i ogólnie Jared wpada w panikę, pozwala nawet kierować autem naćpanej Lizzy, a potem wpadają do mieszkania jakiegoś hippisa (wszędzie hippisi, zamiast malarii „hippisaria”) i nagle okazuje się, że Shannowi jednak nic nie jest. Drugi cud nad Wisłą. „Kupując je 10%ceny przeznaczamy na ochronę lasów w Amazonii Zapewniają one komfort, rano wstajemy wypoczęci i mamy więcej energii by realizować swoje cele”. Mowa o łóżku. Powyższe zdania utwierdziły mnie w przekonaniu, że piszesz w sposób totalnie nieprzemyślany, co Ci ślina na klawiaturę przyniesie. Dziesięć procent ceny łóżka przeznaczają na ochronę lasów amazońskich? Zaraz spadnę ze stołka, słowo daję. Brakowało tylko danych do oddania jednego procentu podatku na drzewka. Nie wspominam już o tym, że zanudzasz mnie po prostu jako czytelnika. Miałam nadzieję na jakieś ciekawe rzeczy, a tu ciągle seks, używki i łóżka, które chronią Amazonię. Gdzie się podziała muzyka Leto, cholera?

14. No words can save us, this lifestyle made us. . .
Veronica rozmawia przez telefon z matką. Obie zachowują się jak nastoletnie dziewczynki w okresie buntu, a nawet gorzej. Jedna na drugą obrażone, a gdy dochodzi do rozmowy telefonicznej, matka krzyczy, że nienawidzi córki, a potem oddaje ojcu słuchawkę, z którym kulturalnie rozmawiają o życiu. Za co ja mam Ci przyznać te punkty, Mary? Ni z gruchy, ni z pietruchy Veronica sobie przypomina, że od dwóch lat nie rozmawiała z przyjaciółką. Oczywiście rozmowa jest prowadzona Skypie, którego nie umiesz odmienić, więc zostawiasz „skype” (pomijając, że zapisany małą literą). „-Też cię kocham Ofiiii…” i „-Zajebistą? Najbardziej zajebistą zajebistość złotko” są moimi faworytami rozdziału. To ma być dialog? Dziwnie zdrabniasz imiona, tak jakbyś nie była świadoma, że w języku angielskim nie istnieje coś takiego jak „Ofi”. Nadużywasz przekleństw, które sprowadzają Twoje opowiadanie do rynsztoka.

34. I’m comming to find you
Słowa te wypełnią się, jeśli nie usuniesz ze słowa „coming” niepotrzebnego „m”. Nie wiem, jak to zrobiłaś, że jeszcze nie zauważyłaś tego błędu. Shannon zniknął, a Jared, jak zawsze w takich sytuacjach, wspomina go sobie. Między innymi jest napisane coś takiego: „Kiedy dochodziło miedzy nami już do rękoczynów, to były one jedynie wyrazem emocji”. Mary, ja się muszę przyczepić do takich rzeczy. Rękoczyny są z definicji formą przemocy, bo rękoczynem nikt nie nazwie samodzielnego zrobienia ciasta na pizzę, więc czego innego miały być one wyrazem, jeśli nie emocji? Poszukiwania trwają, brat z Victorią objeżdżają wszystkie kluby, a było ich sporo. Nie praktyczniej było zaangażować w akcję kogoś z drugim samochodem i podzielić się po połowie? W późniejszej scenie Jared gra, a Veronica słucha. W opis wpleciona jest krótka recenzja piosenek Stinga, a ja nie rozumiem po co? Jared mówi sam do siebie, to jego przemyślenia, a tamten kawałek miał wydźwięk delikatnej perswazji, by włączyć te utwory i posłuchać. Potem nastąpiło coś, co córka lubi, czyli brzydkie sceny. Opis zajął, ku mojej rozpaczy, niewiele ponad kilka linijek. Połowa z nich zawiera bardzo interesującą opinię dotyczącą wpływu wielkości członka na przyjemność. Generalnie bohaterowie pomiziali się trochę za uszkami, Jared zrobił co miał zrobić i to by było na tyle. Sceny erotyczne nie jest tak łatwo opisać, a pójście po łebkach to najgorsza rzecz, gdy czytelnik nastawia się na trochę więcej dobrego.

38. Can make a good man turn bad…
W ostatnim odcinku Victoria pokazuje fochy, a Jaredowi dwa palce, grożąc mu, że jeśli nie ma ochoty na seks, to sama da sobie radę. Rozpuszczone to jak dziadowski „bitch”, fochy godne pięciolatki. Współczuję jej, pomimo że to tylko opowiadanie, i współczuję sobie, bo jestem w kropce. Po przeczytaniu tylu rozdziałów nadal jestem zachwycona Twoim zapałem i pasją. Jednak mam już ochotę nie czytać więcej. Są rozdziały, gdzie nie dzieje się totalnie nic, a są takie, gdzie akcję opisujesz w tak niezwykle "ekscytujący' sposób, że czytelnik nie jest zainteresowany. Parsknęłam śmiechem na widok Lany Del Rey w akcji. To znak, że jesteś na bieżąco ze wszystkimi wydarzeniami z życia Jareda. Nadużywasz wulgaryzmów, które stawiają Leto pod znakiem zapytania względem autentyczności. Mdli mnie na widok wyrażeń typu „jędrny tyłeczek”. Tymczasem Veronica miała dość Jareda, więc wrzuciła mu do soku środki nasenne i poszła sobie w siną dal, a po przyjściu do domu Leto musiał ją ukarać. „Przyssał” się do jej ust (Letomucha), a Victoria owinęła swoje nogi wokół jego talii. Ona musi mieć dwumetrowe nogi, skoro była w stanie owinąć się wokół jego talii. „Zjeżdżając coraz niżej, w końcu ściągnął mi bluzkę i zanurzył usta w moim biuście. Wyłapując z miseczki sutek, nagle zaczął go ssać i przygryzać, a ja pojękiwałam.” Z tego opisu wynika, że biust to taka miseczka z jarzynową, z której można wyłapać ziele angielski i possać. Mary, sceny erotyczne są koszmarne. Unikaj ich, proszę Cię.

Dialogi: 1/5
Dialogami fundowałaś mi często wewnętrznie sprzeczne uczucia. Zacznijmy od tego, że raczej nie masz problemów z poprawnym zapisem wypowiedzi, ale nigdy nie zapisuj jakiejś kwestii niemej w postaci wielokropka. Napisz, że Jared nie odpowiedział, że Leto w odpowiedzi tylko westchnął, ale nie używaj wielokropka jako samodzielnej wypowiedzi. Czasami te dialogi przypominają farsę pomiędzy dwoma przedszkolakami w stylu „Och, ty mój brzydalu, a titititi”. Wypowiedzi bohaterów są często nudne, trzecia osoba z rzędu powtarza coś, co już zostało powiedziane. Oprócz używania ogromnych ilości wulgaryzmów piszesz również bardzo często wielkimi literami. Mam wtedy wrażenie, że to na mnie jako czytelnika krzyczysz. Wystarczy zapisywać zdania z jednym wykrzyknikiem, a dla podkreślenia czegoś czasami użyć trzech. Nie trzeba od razu używać Caps Locka. Czasami były momenty, gdy dialog mnie zaciekawił, ale sporadycznie.

Opisy: 2/5
Marne te opisy. Jeden z trzech punktów odjęłam za tego narratora, co to klnie. Pamiętaj o tym na przyszłość, że jeśli nie piszesz w pierwszej osobie tylko trzeciej, to narrator nigdy nie używa wulgaryzmów, stara się być obiektywny. Drugi punkt odjęłam za to, że w tekst ciągle wplatasz wyrażenia typu „Oh fuck!”, „Thanks God!” czy tam „Are you fucking kidding me, bro???”. Piszesz po polsku, więc pisz po polsku, a nie mieszaj do tego kilku wyrażeń obcojęzycznych, bo taki zabieg nie ma w ogóle sensu. Sama czasami używam w ocenie jednego, góra dwóch słówek angielskich, bo ciężko mi ten zwyczaj wykorzenić, ale wplatanie całych zdań do opowiadania niczemu nie służy. Trzeci punkt odjęłam za koszmarne sceny erotyczne. ”Duży penis nie nadawał się na pierwszy raz, lecz w dłuższym związku był zbawienny” i tego typu mądrości towarzyszą nam przez całe opowiadanie. To historia, pamiętnik, ale nie encyklopedia. Powinnaś walnąć jakiś opis, jaka to Veronica była wniebowzięta, zachwycona, krzyczała i błagała o więcej, wczuć się, a ja czuję się tak, jakbym przeglądała poprawioną wersję Wikipedii.

Kreacja: 5/10
Bohaterowie zachowują się skandalicznie. Czytaj z moich ust: skandalicznie. Wprowadzasz do opowiadania wiecznie obrażone na siebie matkę z córką, dziwne gierki pomiędzy Veronicą i Jaredem. Kreujesz ich wszystkich na rozchwianych emocjonalnie nastolatków, którzy racjonalne myślenie mają głęboko w piwnicy. Jared niewątpliwie, z tego co sama wiem, czasami zachowuje się jak dorosły dzieciak z obsesją na punkcie swojego Blackberry, ale wszyscy bohaterowie zachowują się podobnie. Jednakże pięć punktów przyznaję za trzymanie się faktów z życia Leto, które na bieżąco wpływają na kształt Twojego opowiadania. Może warto by było poczytać trochę więcej o nim, skupić się na szczegółach z jego życia, odwiedzić oficjalne strony, fanpejdże? Pomijając bohaterów, kreacja świata, w którym rozgrywa się akcja, leży jak Ci wszyscy faceci po kopniakach w czułe miejsca. Miejsce akcji jest dla Ciebie tylko tłem. Czasami napiszesz, że Jared leży na łóżku, czasami Veronica usiądzie na kanapie, ale pełnych opisów można na próżno szukać i zabłądzić nawet z GPS-em. Czas w Twoim opowiadaniu nie płynie, przeszłość miesza się z teraźniejszością, a na próżno doszukiwać się można wzmianek choćby o porze roku.

Fabuła: 2/5
Jared, który myśli tylko o tym jak ciężko być artystą, zanudził mnie na śmierć. Fabuła obfituje w jakieś tam wydarzenia, ale zawsze (bardziej lub mniej) są związane z Leto. Akcja przełącza się pomiędzy Veronicą i Jaredem, dzięki czemu mogę złapać głęboki wdech. Rozdziały dodajesz często, więc widać, że masz ciągle nowe pomysły. Wykorzystanie wizerunku gwiazdy dodatkowo ubarwia nam opowiadanie, bo nie czytamy o jakimś tam Robercie i jego farmie, tylko mamy przed oczami konkretną postać. Jednak z drugiej strony rzuciłaś się na głęboką wodę. Roberta mogłabyś wykreować jak dusza zapragnie, a wizerunku Leto musisz w jakimś stopniu się trzymać. Czasami mnie denerwował narrator, który w jednym zdaniu był w trzeciej osobie, a w drugim w pierwszej. Często też przeskakujesz z czasu przeszłego do teraźniejszego w jednym zdaniu i bez ostrzeżenia. Nie napisałam też o pewnej rzeczy wcześniej właśnie po to, by poruszyć tę kwestię tutaj. W drugim rozdziale Shannon przedawkował kokainę i dostał zastrzyk z adrenaliną. Wydało mi się to nieprawdopodobne, więc przedyskutowałam całą sprawę z moim wspaniałym doradcą do spraw medycyny, Aimee, za co jej dziękuję. Opierałyśmy się na Wytycznych Europejskiej Rady Resuscytacji 2010. Wiedziałam, że przedawkowanie kokainy oznacza przyspieszenie akcji serca i znaczne podwyższenie ciśnienia. Adrenalina również podwyższa ciśnienie. Generalnie ustaliłyśmy, że jeśli w początkowym stadium przedawkowania podasz adrenalinę, to spowodujesz znaczny wzrost ciśnienia, przyspieszysz akcję serca i gość padnie, zatrzyma się i bez resuscytacji umrze. Mówiąc w skrócie: adrenalina nie jest odtrutką na przedawkowanie narkotyków, co ewidentnie wynika z tego postu. Jak widzisz, przewałkowałam ten temat, by go poruszyć, a Ty nie dokonałaś żadnego wysiłku, by sprawdzić swoje mało rzetelne informacje.

Oryginalność: 3/5
Mamy tutaj pamiętnik pisany z perspektywy wokalisty 30 Seconds to Mars. Jared nie należy do cukierkowych postaci szołbiznesu, nie jest Ci zapewne łatwo oddać jego osobowość i nie jestem pewna, czy Ci się to udało. Niewątpliwie sam pomysł jest całkiem fajny, tylko wykonanie nie bardzo. Bardzo przyjemnie oglądało mi się przerywniki w postaci obrazków, które często rozbawiały mnie do łez ciekawą mimiką Jareda. Na plus jest również łączenie tytułów piosenek, ich fragmentów, wraz z treścią rozdziału. Taki zabieg wymaga pewnego rodzaju przemyślenia akcji, co trzeba docenić.

Poprawność: 2/10
„Wszystko, co osiągnąłem zawdzięczam swojej ciężkiej pracy, determinacji i pieprzonej ambicji”. Przecinek postaw po „osiągnąłem”, bo to wtrącenie.
„Nie musisz w to wierzyć, pieprze to!” Powinno być „pieprzę”.
„Dziewczyny z niedowierzanie zaczęły mi się przyglądać.” Dodaj brakujące "m".
"-Chciałbym cię przeprosić za dziś i wg za wszystko (…)”. Nie ma czegoś takiego jak „wg” w znaczeniu innym niż "według". Mary, nie używaj tego skrótu nigdy więcej.
„Przegadaliśmy tak ponad 3 h”. W opowiadaniu nie ma "h", są godziny.
„Jedynie codzienna awantura z matką, ratowałam mnie przed całkowitym podporządkowaniem się tej tyrani”. Awantura ratowała, a nie "ratowałam" i tyrania odmieniona jako czasownik musi być zapisana z użyciem dwóch „i” na końcu, bo inaczej wychodzi liczba mnoga od tyrana, czyli rzeczownika.
„zaśmiał się Shannon, za co dostał ode mnie, z łokcia kuśtańca”. A cóż to takiego ten” kuśtaniec”? Kuksaniec!
„Kiedy się do mnie dziewczyńsko uśmiechała (…)” Dziewczyńsko (ono) uśmiechało (a nie "uśmiechała") pasuje pod względem gramatycznym, ale samo pogrubienie słowa „dziewczyna” wygląda dziwnie pośród "lajtowych" wypowiedzi bohaterów.
„To, że nie wracał czasem na noc do domu i nie odbierał ode mnie telefonu, kiedy był zły, nie robiły na mnie wrażenia.” To (ono) nie robiło wrażenia.
„Od czasu zniknięcia mojego brata miną zaledwie dzień, więc nie było jakichkolwiek przesłanek by się martwić”. "Minął dzień" i przesłanki koniecznie bym zamieniła na „powody”.
„Całują mnie stopniowo, z coraz większą namiętnością, skutecznie mnie pobudzał i podsycał, sprawiając, że z każdą sekundą moje ciało chciało więcej jego czułości”. Popraw na "całując" i usuń "podsycał". Podsycać można ciekawość przykładowo, ale nie jest to synonim słowa podniecać.
„(…) rzuciłam złośliwie bowiem od paru dni Jared próbował poderwać, a może raczej ‘zaliczyć’ pewną modelkę, którą poznał robiąc zakupy”. W języku polskim cytujemy w cudzysłowie, a nie apostrofach! Oddziel też w zdaniu "złośliwie" od "bowiem" przecinkiem i postaw przecinek po „poznał”.
„Dlaczego tylko ja mam nie spać. Kogo to wina? Szybko sięgnąłem po moje najukochańsze BB, naskrobałem parę słów i wcisnąłem przeciek: „Shanny,WYŚLIJ”.” Po pierwszym zdaniu zamień kropkę na pytajnik, bo to pytanie, zgadza się? Nie używaj też skrótów w stylu „BB”, bo ja myślę o Bielsku-Białej, a Ty o Blackberry, o którym do tego momentu rzadko wspominałaś. Esemes to nie list, nie można naskrobać słów, tylko napisać i zjadłaś spację pomiędzy imieniem brata i "wyślij".
„W końcu jest to popularny klub i pewnie barman cię pozna, a potem sprzeda to gazetą, że szukasz własnego brata”. "Jestę ortografę" uznajemy tylko na Kwejku, popraw wszędzie te błędy, tutaj „gazetom”.
„Dobrze pamiętam mój i Shannona, pierwszy alkohol tyle, że wtedy nie bardzo wiedzieliśmy, co to do cholery jest”. Widzę podwójną spację po drugim słowie, ale generalnie cała konstrukcja jest nie do odgadnięcia. Jared pamięta „pierwszy alkohol mój i Shannona” w sensie, że butelkę z trunkiem, tak wynika z konstrukcji. Lepiej by było, gdybyś zapisała „Dobrze pamiętam moje i Shannona pierwsze spożycie alkoholu, tyle że wtedy nie bardzo wiedzieliśmy co to, do cholery, jest”.
„Znajomi mamy popijali różne, kolorowe trunki, więc w domu zawsze coś było. Mama zapytana przez mojego brata, po, co to jest odpowiedziała żeby się lepiej poczuć:).” Przeczytaj sobie na głos „po, co to jest” i powiedz mi, czy wstawienie przecinka tam ma jakikolwiek sens? Ja go nie widzę. Tak jest poprawnie: Mama, zapytana przez mojego brata, po co to jest, odpowiedziała "żeby się lepiej poczuć".
„(…) że swój sukces osiągnąłem dzięki urodzie i powiązaniom, bo niby, dlaczego mój zespół stał się popularny?” Dlaczego oddzieliłaś „niby” od „dlaczego”? Usuń przecinek.
"Dobra, ale wiesz mama nie będzie się gniewać?- Odpowiedziałem.” Przecinek wstaw po „wiesz” i po znakach takich jak pytajnik i wykrzyknik słowo po myślniku zapisujemy z małej litery.
„- Przebierzemy się w te ich śmieszne stroję”. Śmieszne stroje.
„Och Jared i tak się w nich zgubisz jak ostatnio, musisz podrosnąć, ale ok, tylko ani słowa babci.- Odpowiedział Shann”. ”Och, Jared, i tak się w nich zgubisz jak ostatnio, musisz podrosnąć, ale w porządku, tylko ani słowa babci" jest poprawnie. „Ok” nie używamy w opowiadaniach, to typowy zwrot w dialogach międzyludzkich i, jak donoszą badania, najpopularniejsze słowo na świecie. Mogłabyś ewentualnie napisać „okay”, „okej”, w skrajnym przypadku „okejszot”, gdyby pamiętnik Twój pisany był rynsztokowym (językiem), ale tak nie jest.
„No cóż ma się ten dryg do mody;) za co zawsze obrywałem”. Moje oczy wściekle się zwężają, przypominając wyglądem minę rozjuszonego buhaja, gdy widzę emotkę. Na litość boską, Mary, nie w środku zdania! Niech przecinki nie tracą swej funkcji na rzecz średnika i połowy nawiasu.
„- Shann słabo mi...”. Stawiaj przecinek przed i po rzeczowniku w formie wołacza, zawsze i wszędzie, a dane Ci będzie.
„Katem oka widziałem jak szef się wymyka a Shann osuwa się na podłogę”. Kąt oka, a nie kat oka i postaw przecinek przed „jak" i „a”.
„Mieszkaliśmy wtedy przez jakiś czas z matką w Nowy Jorku”. W Nowym Jorku.
„Zawsze gdy go tam odwiedzałem mięliśmy świetny ubaw”. Świetny ubaw to nie kartka papieru, którą mogli mielić w rękach. "Mieliśmy" jest poprawnie.
„Chwilę mi zajęło uświadomienie sobie, że mówił po rosyjsku? ukraińsku?. Moje zdziwienie było jeszcze większe gdy Mike odpowiedział na stawiane mu zarzuty po angielsku”. Pierwsze zdanie jest oznajmujące, więc nie może kończyć się pytajnikiem. Unikaj także jednosłownych pytań w tak dużych ilościach. Nie stawiaj dwóch znaków interpunkcyjnych obok siebie i „ukraińsku” zapisz wielką literą.
„Nie była to praca marzeń ale umocniła mój charakter.” Można się w czymś umocnić, ale charakter wzmocnić i postaw przecinek przed spójnikiem.
Przez całe opowiadanie towarzyszyło mi mnóstwo błędów interpunkcyjnych, których nawet w jednej piątej nie przytoczyłam. Było od groma literówek, a dwa punkty zawdzięczasz temu, że przynajmniej ortograficznych nie widać. Punktacja jest taka niska też z tego powodu, że nie widać żadnego postępu na przestrzeni tych prawie czterdziestu rozdziałów. Jak pisałaś, tak piszesz.

Detal

Dodatki: 7/10
Wreszcie mogę wspomnieć o czymś, co od początku mnie prześladuje. Powinnaś dostać po uszach za nazwę kolumny „Sztuczna inteligencja” i umieszczenie tam odnośników do ocenialni. Nawet nie będę pytać, skąd się wziął taki tytuł, ale powinnaś go zmienić, bo odstrasza. Jest tam jeszcze odnośnik do Eski Rock, w zasadzie nie wiadomo po co. Mogłaś go umieścić w tekście o autorze bloga, a nie na głównej. Teraz się zastanawiam, czy jest tam dlatego, że lubisz tę stację, czy często puszczają tam piosenki 30 Seconds to Mars? Sporo masz dodatków, a między innymi translator, kilka najchętniej poczytywanych rozdziałów, tablicę z ogłoszeniami (które bardzo lubię) oraz menu. Koniecznie przenieś kategorię „Rozdziały” na główną w formie kolumny lub archiwum, bo wracanie ciągle do tych zakładek jest koszmarne. Playlista jest w sam raz dla jakiegoś fana, tylko dodałabym więcej utworów, bo tych 30 Seconds to Mars jest zdecydowanie za mało. Strona o autorze, czyli o Tobie, jest bardzo ładna. Zdjęcie uroczej dziewczynki zachęca do przeczytania dosyć długiego tekstu. Większość zespołów, które wymieniłaś, ubóstwiam razem z Tobą, Tima Burtona też kocham za wspaniałe dzieła. Na końcu podajesz odnośniki do Twoich profilów na różnych stronach internetowych. W innej podkategorii podajesz muzykę wykorzystaną w rozdziałach. Dbasz o każdy szczegół, szanujesz pracę innych, to jest bardzo na plus. Masz miejsce na linki, których jest dużo i pewnie na stronie głównej wkurzałyby czytelnika. Gdzie indziej napisałaś coś o bohaterach i jeszcze kilka zdań o samej historii. Wszystko krótko i na temat.

Dodatkowe punkty: 2/5
Za te obrazki i zdjęcie w „O Mary”.

Suma: 29/60
Ocena: dostateczna

Mary, mocno podkreśliłam w mojej ocenie i mam nadzieję, że to zauważyłaś, że podobają mi się Twoje pomysły. Na ocenę wpłynęła przede wszystkim jakość opowiadania, nad którą mogłabyś popracować. Gdybyś poprawiła błędy byłaby szansa na lepszą ocenę, bo kategoria „Ortografia” mocno obniża ocenę. Co więcej? Życzę Ci dużo radości (tak świątecznie) z pisania, bo niewątpliwie masz ją ogromną. Życzę dalszego tak dużego zapału i poprawy, bo spokojnie możesz z taką wyobraźnią zaszaleć w blogosferze.