(803) spokoj-duszy

Dzisiaj, po raz kolejny, przychodzę do Was z oceną opowiadania. Tym razem nie ma ono nic wspólnego z fanfiction, jest zupełnie autorskie, co cieszy mnie niezmiernie.

Spokoj-duszy

Ocenia: Aimee

Estetyka

Wrażenia estetyczne: 7/10
Jawi się przede mną bardzo spokojny adres, tak spokojny, jak to leniwe popołudnie podczas ferii, kiedy sesja już dawno za mną, a ostatni semestr studiów jest jeszcze w dalekiej przyszłości. Tak dalekiej, że nie chce mi się o niej myśleć. Mam nadzieję, że „Spokój duszy” nie będzie zbyt spokojny, bo jeśli doprowadzi mnie do poddania się objęciom Morfeusza, to dostanie Wam się bardzo męcząca ocena. Zastanawiam się, czyj los zgotowała mi do oceny P., kimże jest ta spokojna dusza?
Póki co, oglądam szablon i pierwsze słowo, jakie ciśnie mi się na usta, to… spokój. Ha, odkrywcze, co? Już widzę, jak NASA zaciera rączki, żeby mi wytknąć powtórzenia tego słowa, ale uspokajam (o Chryste…), że to celowy zabieg!
Szablon jest skromny, żadnych grafik nie ma, kolory bardzo zdechłe, pozbawione życia. Przytłaczający i smutny zastałam widok. Kolorystyka jest mniej więcej taka, jak w przypadku stolca tłuszczowego w kamicy żółciowej. Czuję tutaj dużo melancholii, rozmyślań i refleksji. Mówiąc inaczej, długie rozdziały w stylu: „jakaaaa ja jesteeeeem nieszczęęęęęęśliwa!”.
Patrzyłam sobie na ten cytat. Tak, wiem, że to jest cytat, zastanawiałam się nad nim. Próbowałam wyłuskać z puszki mózgowej jakąś refleksję, złotą myśl czy inne mądre słowa. Ot, cytat z „Pasażera” Comy, czego nie raczyłaś podać. O cudzysłowie już nie wspomnę. Nawet żadne skojarzenie mi nie przyszło do głowy, nie nasunęła mi się jakakolwiek myśl. Połączenie między cytatem a opowiadaniem znasz chyba tylko Ty. Może dostąpię tego zaszczytu, kiedy przeczytam opowiadanie. Jednakże wydaje mi się, ale to tylko moja opinia, że dobrze jest, kiedy cytat jest tak dopasowany, że coś przychodzi do głowy jeszcze przed czytaniem treści. W każdy razie, fakt ten nie podlega ocenie, to tylko moje prywatne dywagacje. Twój blog, Twoje opowiadanie, rób co chcesz, ja jedynie głośno myślę. Nie myśl sobie, że za brak źródła i cudzysłowu nie obetnę Ci punktów, nie w tej bajce!
Przeglądałam sobie podstrony, kiedy dostrzegłam kolejny raz motyw obróconej ósemki, to jest znaku nieskończoności. Masz go po prawej stronie jako część szablonu i w Dodatkach. To jakieś szczególne uwielbienie? Miłe wspomnienia, skojarzenia? Zaciekawiło mnie to. Zastanawia mnie jeszcze źródło pochodzenia tej grafiki z prawej strony. Sama rysowałaś? Znalazłaś w Internecie? Szkoda, że nie poinformowałaś. Gdyby symbol był autorski, zyskałabyś dodatkowe punkty. Niby zastrzegłaś sobie prawa autorskie, ale kto Cię tam wie…
Umieściłaś tekst piosenki Stachury i mówi mi to już dużo więcej niż cytat. Dzięki niemu mogę się zacząć domyślać, co mi w łapki wpadło. Nie żebym się bardzo cieszyła, bo czuję dużo miłości i boję się, że zwymiotuję tęczą. Jakbyś w międzyczasie jakąś dojrzała, to znaczy, że wymiękłam.
Celem bliższego zapoznania się przeczytałam to, co piszesz o sobie. Zaciekawiła mnie Twoja wizja dorosłości.
„Progu pełnoletności jeszcze nie przekroczyłam, czego bardzo żałuję, bowiem marzę o samodzielnym życiu, tylko ja, książki, mój pies, muzyka i jeszcze raz książki.”
Ekhm. Fajną będziesz miała dorosłość. Też bym taką chciała, moje życie stałoby się o wiele łatwiejsze. Poczekam jeszcze trochę, zasadzę grosika, może urośnie mi drzewko rodzące pieniądze zamiast owoców i też sobie taką dorosłość sprawię! Koniec smutnej refleksji, bo znowu mi ktoś protekcjonalne traktowanie zarzuci, zapominając o istnieniu pojęcia ironii.
Wiele o wrażeniach estetycznych powiedzieć nie można, bo i blog skromny. Nie mówię, że to źle, bo skromność jest w cenie, ale kolorystyka… Jeśli barwy kojarzą się z kupą, to chyba nie jest to najlepszy wybór. Ale, ale! To tylko moje zdanie, subiektywne na dokładkę. Pamiętaj, subiektywne! Znaczy to mniej więcej tyle, co: „rób, co chcesz, ja tylko mówię, jakie mam zdanie”. Podkreślam, bo wolę się zabezpieczyć przed zbyt nerwową reakcją na krytykę, jaką zdarza mi się napotkać.

Posty

Treść
Czas na najciekawszą część oceny, czas wdrożyć się w treść opowiadania, by skontrolować poziom tęczy, skategoryzować jako „bebły z mamrami”, „kleik ryżowy z dżemem” czy może „kisiel w majtkach”. Poczytamy, zobaczymy…

„Prolog”
Eeee, to już? Tak krótko? Taki… jakby to zdrobnić…? Prolodzik? Nie, to niedobre zdrobnienie, nasuwać może zbyt entuzjastyczne skojarzenia u przedstawicieli płci męskiej. Prolodżyk. Tak, taki mały prolodżyk.
„Ma zaintrygować i zirytować też, a co.”
Zaintrygować? Takie „och, ja mdleję, ratuuuunku!” miało mnie zaciekawić? Laska dostała w łeb kamieniem i zemdlała, co w tym ekscytującego? Może postać bohatera, który „ocalił ją przed kontaktem z podłożem”. Swoją drogą to fascynujące, jak ładnie można ująć stwierdzenie „złapał ją, żeby nie upadła”. Rozumiem, że „złapał” to takie zwykłe słowo, złapać można muchę w locie, a on ją „ocalił”! Prawie jak Jack, który nie wspiął się na pływające drzwi, by położyć się koło Rose, mimo że było miejsce. Ależ mnie to podekscytowało! Przebieram paluszkami w skarpetkach na samą myśl o pierwszym rozdziale.

„Rozdział 1”
Ocenę tego rozdziału pozwolę sobie zacząć od cytatu.
„Można by pomyśleć, że dzień ukończenia collegu jest jednym z najszczęśliwszych dni nastolatka.” Łącząc ten fragment z tym, w którym to pragniesz już pełnoletniości, mam wrażenie, że masz ostre parcie na dorosłość. Za pół roku skończę studia i nie nazwałabym tego szczęśliwym etapem, rozstanę się ze znajomymi, opuszczę przyjaciół, nie wiem, czy znajdę pracę. Nie, to wcale nie jest szczęśliwy dzień, nie mam na niego ochoty i chętnie bym go jeszcze odwlekła. Nie rozumiem skąd myśl, że ukończenie szkoły może być najszczęśliwszym dniem w życiu. Zawsze mi się wydawało, że to smutny dzień, ale co ja tam wiem.
Cieszę się, że na miejsce akcji obrałaś realną szkołę, w prawdziwym mieście, a nie wzięte nie wiadomo skąd coś, o czym nikt nie słyszał. Osobiście preferuję dużą zgodność ze światem rzeczywistym. Myślę, że obieranie angielskiej szkoły nie jest do końca dobre. Jeśli tam nie mieszkasz, nie masz kontaktu z angielskimi nastolatkami, to nie masz pojęcia o realiach ich życia i opowiadanie staje się sztuczne. Nie wiem, jak to wygląda u Ciebie, wyrażam jedynie opinię. Miło będzie, jeśli tę kwestię wyjaśnisz.
W zamian dowiedziałam się trochę o symbolu nieskończoności. Wiem już, że nasza bohaterka ma taki wisiorek i właśnie go zgubiła. Ciekawe tylko, dlaczego akurat taki?

„Rozdział 2”
Fascynuje mnie to, jak postrzegasz świat. Naprawdę.
„Klub był luksusowy, musiała to przyznać, płucząc dłonie w zimnej wodzie.” – luksusem dla Ciebie jest zimna woda czy to higiena Franceski pozostawia wiele do życzenia?
Pod notką piszesz, że „coś się zaczyna dziać”. Jakaś tam cząstkowa akcja się pojawia, ale jest ona strasznie naiwna. Francesca dwa razy widzi młodego chłopaka, który ją obserwuje, podchodzi do niego i pyta, kim jest, a ten znika. Najpierw czuje się przerażona i boi się, że to psychopata, a potem SAMA do niego podchodzi? Podeszłabyś do kogoś takiego? Jeszcze to znikanie a’la teleportacja… Francesca „odwraca się szybko” do Michaela i kiedy wraca wzrokiem, tajemniczego prześladowcy już nie ma. Obrazek niczym z tandetnego amerykańskiego filmu.

„Rozdział 3”
Twoje rozdziały są bardzo krótkie, a biorąc pod uwagę to, że niewiele się w nich dzieje, akcja raczej szybko się nie rozwinie. Trójka to głównie opisy przeżyć wewnętrznych Franceski. Nawet całkiem ładnie sobie z tym poradziłaś. Jednakże fakt, że na cmentarzu pojawił się tajemniczy chłopak, był całkowicie do przewidzenia. Nawet przez chwilę nie miałam wątpliwości, że będzie inaczej.
Mimo iż akcji nie było wiele, rozdział wniósł co nieco do fabuły. Poznajemy (zmarłą co prawda) siostrę głównej bohaterki i całą jej historię. Wyjaśnia się obojętność rodziców wobec córki, więc rzeczywiście nie pokpiłaś sprawy.

„Rozdział 4”
Nieżyjąca siostra miałaby dwadzieścia siedem lat, Francesca jest młodsza o dziewięć lat, co daje osiemnaście lat. Cały czas zastanawiałam się nad tym college'em. Jak to jest, że piszesz o nastolatkach kończących college, podczas gdy znalazłam informacje, że ukończenie takiej szkoły daje tytuł będący odpowiednikiem licencjatu? Jednakże, sprawdzając dokładniej college, którego nazwę podałaś, okazało się, że kończy się go w wieku lat osiemnastu, czyli wszystko się zgadza. Brawo! Widać, że przygotowałaś się do pisania opowiadania, co niezmiernie mnie ucieszyło.
Dziwi mnie, że Francesca siedzi sobie w towarzystwie tajemniczego chłopaka i nie pyta go, skąd się wziął i czemu za nią chodzi. To byłyby moje pierwsze pytania w takiej sytuacji. Chyba jestem inna.
Francesca, co ciekawsze, wsiada na jego motor. Już sobie to wyobrażam! Nie znam chłopa, wiem, że mnie śledził, a ja mu hyc na motor. Osobiście podejrzewałabym go o złe zamiary i jak najszybciej chciałabym znaleźć się w cywilizowanym miejscu, gdzie są inni ludzie. Może jestem przewrażliwiona, podejrzliwa albo Francesca jest bardzo ufnym stworzeniem.
Mam dwa techniczne pytania:
1. Gdzie ten chłop ma kask? Jeśli pominęłaś jego zakładanie, a miał go, to dupa z niego, a nie dżentelmen. Poprosił o złapanie go w pasie, żeby było bezpieczniej, a nie zaproponował kasku?!
2. Jeżeli jazda motocyklem trwała godzinę, to w jaki sposób Francesca dotarła tam pieszo? Godzina drogi, to jakieś sześćdziesiąt kilometrów. Niezłe ma spacerki ta twoja bohaterka.
Nawiasem mówiąc, jadąc godzinę na motocyklu i na dokładkę jadąc szybko, ten chłoptaś w krótkim rękawku wyglądałby jak sopel lodu, a Francesca na głowie miałaby gniazdo.

„Rozdział 5”
Ten post powinien być fragmentem czegoś większego, a już na pewno nie osobnym rozdziałem. Krótki, bez jakiejkolwiek wartości. Przyjaciółki poszły na zakupy, skleiły film po imprezie, miały przywidzenia. I tyle. Toczysz tę akcję zdecydowanie za wolno przez te króciutkie fragmenty. Nawet nie mam co powiedzieć na temat tego kawałka.

„Rozdział 6”
Tajemniczy sygnet przekazywany z pokolenia na pokolenie. Przepowiednia, wyrocznia, misja do wykonania. Ech… Standardowy temat. Tajemniczy chłopak ma przypisaną do siebie naszą główną bohaterkę i och…! Będzie wielka miłość, jak fajnie! Niestety, rzygam tęczą. Przykro mi, ale nic odkrywczego nie spotkałam, bazujesz na oklepanych schematach i nie oczekuję, że spotka mnie coś szalenie kreatywnego w dalszej części.
Jeszcze ten wyskok z wątkiem fantastycznym, ni z tego, ni z owego! Hop, siup, tralala, kochamy się jak dwa aniołki, zmarła mi siostra i jest mi smutno, a jeszcze powiem wam o przepowiedni i tajemniczym sygnecie, magicznym oczywiście! Nie można tak strzelać, niczym guma z majtek, takie rzeczy dobrze jest wprowadzać powoli, małymi dawkami. Może są ludzie, którzy lubią tak znienacka, ale ja wolę powolutku. W każdej dziedzinie życia, naprawdę.

Niestety, a może i stety, dalszych części już nie uświadczę, bo opowiadanie się urywa. Nie porwało mnie do tego stopnia, żebym czytała z otwartymi ustami i śliną ściekającą na klawiaturę. Moja pozycja to raczej głowa podparta na ręce i myśl: „tak, na pewno teraz pojawi się on, za chwilę ona zacznie się zakochiwać, taaa…”.
Może to i byłoby ciekawe, może zamierzałaś pójść w jakimś ciekawym kierunku z tą Twoją przepowiednią. Trochę za szybko ją przed nami odkryłaś, wyłożyłaś wszystkie karty na stół. To sprawia, że nie bardzo chce się czytać dalej.
Sześć rozdziałów bez większej akcji, z mnogością opisów przeżyć wewnętrznych, bez opisów postaci i miejsc. Rozdzialiki krótkie, niewiele wnoszące. Najciekawszy był chyba ten z historią siostry Franceski. Szkoda, że nie ma więcej, bo ciężko ocenić opowiadanie, mając do dyspozycji tylko początek historii.

Dialogi: 1/5
Dialogi są w zdecydowanej mniejszości w stosunku do całej objętości opowiadania. Zazwyczaj dotyczą konkretnych spraw, nikt nie dyskutuje, nie rozmawia o pierdołach czy o rzeczach poważnych. Krótkie, rzeczowe wymiany zdań. Twoi bohaterowie mają sporo przemyśleń, dużo przeżywają wewnątrz siebie, raczej nie mówią. Jedynie, kiedy potrzeba, przywitają się i zapytają o samopoczucie, względnie o godzinę. Ciężko tutaj wyodrębnić jakieś szczególne cechy postaci na podstawie tego, w jaki sposób mówią. Wszyscy, jeśli już się odzywają, to w ten sam sposób, nikt nie podnosi głosu, nikt nie mówi szeptem. Jeszcze żaden bohater nie krzyknął! Twoje dialogi pozbawione są jakichkolwiek emocji.

Opisy: 2/5
Bardzo obrodziłaś w opisy przeżyć wewnętrznych, ale słabo w opisy postaci i miejsc. Moja wyobraźnia pracuje dwa razy wydajniej, bo sama muszę sobie kreować Twój świat, niczego nie ułatwiasz. Szkoda. W każdym razie, emocje opisujesz całkiem ciekawie. Również wszelkiego rodzaju odczucia związane z dotykiem, uczuciem zimna czy strachem wychodzą Ci bardzo dobrze. Na przykład to, co działo się z Franceską na cmentarzu:
„Jej ciałem wstrząsnął spazmatyczny szloch; cała się trzęsła od wybuchy nadmiaru rozpaczy gromadzącej się w środku. Ściśle obejmowała rękoma kolana, jakby bała się, że rozsypie się na drobne kawałki. Bujając się w przód i w tył, nawet nie zauważyła, że wokół zrobiło się ciemno, bateria w mp3 była już rozładowana i muzyka przestała grać, a temperatura znacząco spadła. W jej głowie szaleńczo wirowały myśli, jak nigdy czuła się całkowicie odcięta od świata, jakby ktoś wepchnął ją w czarną otchłań smutku i rozpaczy.”
Według mojego, zupełnie subiektywnego odczucia stworzyłaś bardzo dobry opis. Często umożliwiasz poczucie tego samego, co bohater, stosujesz barwne i szczegółowe opisy, ale w żaden sposób nie pozwalasz nam go zobaczyć Twoimi oczami. Zwyczajnie nie ma opisu wyglądu.

Kreacja bohaterów: 0/10
Postaci, które cokolwiek powiedziały i fizycznie pokazały się w opowiadaniu, jest niewiele. Całe cztery osoby. Francesca, Kyla, Michael i Shane, ów tajemniczy chłopak.
Absolutnie żadne z nich nie ma dopracowanego charakteru. Wszyscy są bezbarwni, pozbawieni jakichkolwiek cech. O Francesce można powiedzieć, że jest uczuciowa i nic więcej. Shane jest tajemniczy, a reszta bohaterów po prostu jest. Przez sześć rozdziałów nie dałaś nam ich poznać, zupełnie. Są niczym laleczki wycięte z papieru, płaskie i bez życia. Do nikogo nie zapałałam sympatią, nikt mnie nie zaintrygował, nikogo nie znienawidziłam.
Dowiedziałam się jeszcze, że Francesca nie umie dużo wypić, Michael jest troskliwy dla swojej dziewczyny (aczkolwiek mam wątpliwości co do tego, czy wypowiedział choć zdanie w całym opowiadaniu), Kyla jest nieco frywolna.
Jestem w stanie podać tylko jedną cechę do każdej z postaci. Ty nie kreujesz bohaterów, nawet ich jeszcze dobrze nie stworzyłaś, zapisałaś tylko ich imiona i nazwiska w Wordzie. Nic więcej.

Fabuła: 2/5
Dopiero się rozkręca, ale sześć rozdziałów to już liczba, w której da się co nieco pokazać, umieścić jakąś akcję. U Ciebie jest z tym krucho. Całość można bardzo łatwo streścić, nie zachęcasz do dalszego czytania. Jakoś się nie wkręciłam na tyle, żeby zajrzeć do Ciebie jeszcze kiedyś. Przeczytałam, bo musiałam. Zrobiłam to nadzwyczaj szybko, bo jak już mówiłam, rozdzialiki są krótkie. Czasami długość nie przesądza o treści, zdarza się, że opowiadania krótkie są bardzo treściwe, ale nie tutaj.
Naprawdę chciałabym powiedzieć coś więcej, ale nie potrafię. Ciężko wykrzesać dłuższą opinię na temat fabuły, której nie ma. Musiałabym się zacząć powtarzać.
Generalnie, opowiadanie nie jest tragiczne, jest tylko niedopracowane. Brakuje dobrze wykreowanych postaci i należałoby brać się za rozwinięcie akcji. Jest w nim potencjał, są nierozwinięte skrzydełka, które trzeba rozłożyć do lotu. Jeżeli masz naprawdę dobry pomysł na fabułę, to kontynuuj, pisz dalej i twórz postacie Franceski i reszty. Dodaj też inne postacie, niech się więcej dzieje. Nie skazuj opowiadania na śmierć, bo można zrobić z niego coś dobrego.

Oryginalność: 4/5
Nie mogę powiedzieć, że nie jesteś oryginalna, bo stworzyłaś jakiś świat, z jakimiś bohaterami. Wszystko jest jednak „jakieś”, bo jest mocno niedopracowane, ale oni wszyscy do mnie krzyczą: „weź jej coś powiedz, my nie chcemy być tacy niedorobieni!”. Mówię Ci, dorób ich, poczuj się jak bóg i tchnij w nich życie, wykreuj im świat z każdym, nawet najmniejszym szczegółem.
Podoba mi się ten pomysł z wisiorkiem w kształcie znaku nieskończoności, również przypadło mi do gustu to, że sama go narysowałaś i wrzuciłaś na bloga. Właśnie to jest oryginalne i za to masz punkty.
Jedynie wątek przepowiedni i tego, że Francesca ma jakąś z góry przypisaną, z pewnością bardzo ważną rolę, jest mocno oklepany i za to punkcisza zabieram.

Poprawność językowa: 7/10
Piszesz poprawnie, generalnie, ale nie porywasz wyszukanym językiem. Posługujesz się raczej takim prostym, nieskomplikowanym, chociaż kiedy przychodzi do nazywania i opisywania emocji, pokazujesz się z tej lepszej strony.
W kwestii błędów, jakie popełniasz, razi mnie wsadzanie arabskich cyfr, kiedy podajesz jakieś liczby. W opowiadaniu umieszczamy słownie wartości liczbowe.
Przykłady:
„Chłopak z pewnością nie miał 20 lat.”
„ Będę u ciebie o 8.”
„Po prostu… ona dzisiaj… miałaby 27 lat...”
Inny, notoryczny i dziwny błąd, to ciekawe zapisywanie myśli bohaterki. Czasem w narracji podajesz myśl Franceski, pisząc ją kursywą, ale to się dobrze nie prezentuje, tam zdecydowanie powinien być cudzysłów.
Przykłady:
„Nie powinnam się przez niego rumienić!, skarciła się w myślach.”
„Kim on był?, ciągle kotłowało się w jej głowie.”
Pozostałe błędy, jakie znalazłam, są drobne.
„I w większości przypadków tak jest.” – zdanie zaczęte od „i” ani nie jest poprawne, ani dobrze nie wygląda.
„Do czasu. Bo przecież nie mogło być zbyt idealnie, prawda?” – to nie leży, tam powinien być przecinek przed „bo”, nie kropka.
„Powstrzymując obrzydzenie i myśli o tym jak można to robić w takich warunkach, skierowała się w stronę umywalek.” – po „o tym” winien stać przecinek.
„Po chwili w jej głowie rozbrzmiał melancholijny głos Damiena Rice’a w piosence 9 crimes.” – w tytule piosenki brakuje cudzysłowu.

Detal

Dodatki: 8/10
W kwestii dodatków stwierdzam, że masz te niezbędne i potrzebne, nadmiaru żadnego nie widzę. Bardzo dobrze. Co za dużo, to bokiem wychodzi. Aczkolwiek mnie, póki co, kolor bloga wychodzi uszami, nosem i… ach, nieważne. Nie mogę na niego patrzeć, taki jest paskudny.
Innowacyjnym rozwiązaniem jest podstrona „Dodatki”, gdzie umieściłaś tajemniczy naszyjnik, reszta nie zaskakuje. Brakuje mi tylko „Strony głównej”, czy czegoś takiego. Przeglądałam poszczególne podstrony, chciałam wrócić na główną, kliknęłam w „Spokój duszy” i znalazłam się w opisie bloga. Zostałam zaskoczona, „Spokój duszy” mógłby być stroną główną, a to, co tam masz, można umieścić w „O opowiadaniu”. Skoczyłaby funkcjonalność, tak myślę. Aczkolwiek może tylko ja jestem taką nieporadną sierotką?
W spisie rozdziałów nie ma szóstki, o! Tu Cię mam!

Punkty dodatkowe: 5/5
Zastanawiam się, jak długo pisujesz opowiadania. Mam wrażenie, że jesteś raczej na początku ścieżki, bo styl jest jeszcze jakiś taki… niecharakterystyczny. Wszystko jest raczej drewniane i sztywne, oprócz emocji głównej bohaterki. Dlatego też moja osobista porada: pisz, pisz i nie przejmuj się moją oceną. Oceniłam to, co zastałam, gdybyś dała mi blog z dwudziestoma rozdziałami, pewnie inaczej byśmy gadały. Nie zdążyłaś się dobrze rozkręcić, dlatego tak to wygląda. Proszę Cię bardzo, nie porzucaj bloga, wróć do pisania i kontynuuj pomysł. Jeśli przekroczysz dwudziestkę rozdziałów, wpadnij znowu do mnie. Chętnie Cię ocenię, kiedy rozwiniesz akcję.
Ocenione blogi to takie maleńkie dzieciaczki, które czasami odwiedzam, żeby zobaczyć, jak się mają, czy wcieliły w życie porady oceniających, czy może porzuciły działalność. Dlatego właśnie będzie mi bardzo miło, jeśli zaczniesz tworzyć dalej, a potem oddasz mi dzieło do ponownej oceny.
Życzę weny. 

Suma: 36/60
Ocena: dobra
Trafność oceny jest idealna z tym, co zastałam. Brawo!