(845) jestem-niezniszczalna

No cóż, trochę się porobiło. Dostałem dwa dodatkowe terminy, a przygotowania do koncertu w Elblągu trwają w najlepsze, zabierając mi tak cenny czas… Bez przedłużania, jaki to jestem biedny, pokrzywdzony. Za kulisami Opieprzu Alterocentryk poskromi niezniszczalną Coitus. Przedstawienie czas zacząć, kurtyna w górę!

Belka i adres idą w parze, tworząc idealną kompozycję post-apokaliptyczną. „Ważniejsze od przetrwania jest zachowanie swojego człowieczeństwa.”. Kropka na swoim miejscu, autor na swoim, czegoż chcieć więcej!? Otóż tytuł bloga - zwłaszcza polskiego – otwierasz cudzysłowem w dolnym indeksie. Nie tak trudno skopiować, a wygląda zniewalająco! Polecam – Alterocentryk. Mogłabyś wcisnąć jeszcze symbol chwały, nazwany przecinkiem przed wyrazem „jest”. Niby nie potrzebnie, ale doda napięcia. Przejdźmy do scenografii, skoro ogólny zarys sceny mamy za sobą.

Ten pamiętny dzień, w którym poprosiłaś o trochę czasu, by zmienić szablon, wyrył się w mojej pamięci. Tekst po kilku rozdziałach rozmywa się przed oczami. Jest stanowczo za ciemny! Rozumiem, że teraz, gdy wątek miłosny wkroczył w opowiadanie, zapotrzebowanie na „kisski” jest ogromne, ale bez przesady. Powiem krótko: poprzedni szablon bardziej mi się podobał. Na pierwszym planie, widzimy oczywiście wymieniającą się śliną parkę. Zarośnięty mężczyzna i idealnie gładka kobieta oddają się swojemu zajęciu z zamiłowaniem godnym Thora, trzaskającego swym młotem. Nie jest to jednak jedyna para obściskująca się na tle niebieskich schodów i innych ozdóbek. Nie zrozumiałem Twojej słabości do gładkich kobiet, ale to przeboleję. Jak już wspominałem, dalej są jedynie schody, niezliczona ilość świeczek, zasłon, kości do gry i innych pierdółek, które jedynie psują ogólny wizerunek. Czytam o pacjentach, którym odpadają głowy, chaosie i śmierci, oglądam romantyczną mozaikę. Gdzie jest logika, się pytam?! Mimo wszystko autor szablonu się znalazł i macha do mnie z „Informacji” wraz z ostrzeżeniem o drastycznych momentach.

Znalazłem pełno ramek o fantazyjnych tytułach, jak na przykład: „Zabitych”, ale szukałem nadal, nie chcąc powtórzyć błędu z brakiem linku do Opieprzu. Szukajcie, a znajdziecie! I znalazłem ja swoją kobyłę w asyście sześciu innych ocenialnii. Wtopy nie ma, gramy dalej. Podoba mi się porządek w zakładce z linkami. Nasza Coitus oddzieliła od siebie każdą kategorię, umożliwiając czytelnikowi szybsze poruszanie się po blogosferze i ułatwiając całą sprawę. Moje oczy - głębokie jak ocean - dostrzegają napisy o treści „Zapytaj bohaterkę” i „Zapytaj autorkę”… Tak, tak, nie mylicie się, bowiem w tej piaskownicy Ask jest jak chleb powszedni. Tylko na co postaciom, które walczą o życie, jakiś portal społecznościowy?! Bezsens! Ja bym to na Twoim miejscu wywalił.

Podstronę „Bohaterowie” wyposażyłaś w cytat i nie umieściłaś tam zbędnego zdjęcia, przedstawiającego Twoje wyobrażenie postaci, dając wyobraźni pełne pole do popisu. Wdzięczny Ci jestem za to! Powiem coś jeszcze: „te krótkie myśli znanych autorów, zawarte w cudzysłowie, które otwierają wszystkie rozdziały i poprzedzają opis bohatera, tworzą fenomenalny efekt”. Sam wiem ile czasu trzeba grzebać w Internecie, przeszukując każdy zakamarek, by znaleźć ciekawe aforyzmy, a co dopiero aforyzmy zgodne z treścią bloga! Musisz wkładać w to dużo serca i na pierwszy rzut oka stwierdzam, iż masz szacunek do czytelników. Jest wszystko i jeszcze trochę! Spis treści, opis Autorki bogaty we wszelkie ciekawostki, Twój wizerunek i śmieszne zwroty. Umiesz wybazgrać na swój temat więcej niż niejeden twórca, czego w pewnym sensie Ci nawet zazdroszczę. Nie sprowadzasz się do kilku zdań typu: „Mam na imię Tikataka, ale po co to mówię, skoro wam to lata koło… trzepaka”, które swoją obojętnością zniechęcają czytelników… Uchylam kapelusz.

Z bananem na twarzy kładę kres swojej wypowiedzi na temat ogólnego wizualnego wrażenia i gnam dalej.

Z odtwarzacza płyną kolejne nuty kolejnego utworu, a ja zagłębiam się w lekturę. Droga Autorko, muszę Ci przyznać, że piszesz dobrze. Najnormalniej w świecie brniesz przez to bez żadnego przystanku i zawahania. Uwielbiam motyw z liczbą „trzydzieści”! Twój styl i bogate słownictwo widać już po pierwszym rozdziale, „ale”! Jak zwykle mam uwagi. Wszystko pięknie, super, aż w pewnej chwili narracja pierwszoosobowa Cię zgubiła. Soleil nie okazała się wszechwiedzącą i wszechobecną, a do gry wkroczył Corliss Devon. W trzeciej osobie wyglądałoby to profesjonalnie, a w tym wypadku widać niedociągnięcia. Odnoszę wrażenie, że taka postać rzeczy zaskoczyła nawet Ciebie. Sol przecież nie przedstawi uczuć Corlissa w tak dokładny sposób, a zwłaszcza, gdy nie ma go przy niej. Ten zakręt nastąpił w momencie, kiedy kobieta trafia do więzienia, pozostawiając Devona na pastwę losu. Z początku przedstawiasz nam ten zaskakujący obraz świata w swojej historii, naprowadzając czytelnika na właściwą ścieżkę, a później decydujesz się na akcje. Potrafisz doprowadzić do silnych emocji. Ja na przykład poczułem się dźgnięty w środek czoła, jak zmarła Georgia. Siostra Corlissa zyskała miano mej ulubionej postaci, a Ty zniszczyłaś ją niczym George R. R. Martin, niszczył wszystkich po kolei. Natomiast po pewnym czasie Sol przyznałem tytuł tej najgorszej bohaterki. Jej refleksje, przemyślenia pełne sprzeczności najnormalniej w świecie wpędzały mnie w irytacje. Z utęsknieniem czekałem na chwilę, w której Corliss przejmie dowodzenie. Dziewczyna stała się przykładową Mary Sue. Silna psychicznie, zdeterminowana, błyskotliwa, piękna, coś jeszcze? Nie można doszukać się większych wad, jeśli ktoś znalazł jakąkolwiek. Usilnie próbujesz wykreować ją na stalową babę. Postać ta nie widzi nic złego we wszechobecnej śmierci, bo po prostu się „przyzwyczaiła”. Dlatego zakochałem się w Georgii. Płaczliwa, krucha, przestraszona, a mimo wszystko twarda i tajemnicza, zachowała ludzkie odruchy.

Nie przejmuj się negatywny stosunek jest sto razy korzystniejszy niż jego brak. Odbiorca musi kogoś nie znosić… Tutaj mógłbym wstawić słownego emotkikona, ale wygląda to dość podejrzanie, więc nie skorzystam z pomysłu Opieprzu. Wracając do sedna sprawy... Twoje opowiadanie ma oddzielny świat. Jest na bazie Sci-fi, fantasy i romansu. Potrafisz zobrazować każdą sytuację, w taki sposób, że wyobrażenia chaosu, zgonów, różnych wymyślnych pomieszczeń, staja się dla mnie realne. Pozbyłaś się początkowego „what?!”. Reakcję ludzi wydaja mi się normalne, czasem stawiając się w ich sytuacji, zrobiłbym to samo. Idąc tropem dobrych książek, wykreowałaś antagonistę, który nie jest kreaturą, czy innym absurdem, a działa w przemyślany sposób. Główny wątek przeplata się z innymi, a postacie trzecioplanowe cały czas towarzyszą czytelnikowi. Często zatracasz się w refleksjach Sol, przez co na moment wprowadzasz nudę. Jednak równie szybko, jak ją wprowadzasz, tak ją odrzucasz, wciskając akcję. Nie masz najmniejszych problemów z opisami. W pewnych momentach są jednak zbyt obszerne, przez co dialogi wyglądają następująco:

- Hej, blablablablablablabla… - odwróciła się i ujrzała jak..tamatama… Dwanaście linijek opisu fusów w kawie.

- Czekaj, powtórz, co powiedziałeś, bo zapomniałam… - blablablabla…

Koniec przykładu. Czasami nie obejdzie się bez powracania do wcześniejszych momentów. Nie spamiętam tego wszystkiego, a uwierz, pamięć mam wybitną. Musisz nad tym pracować. Z początku w dialogach można było znaleźć sporo błędów interpunkcyjnych, których nie mam zamiaru przytaczać. Znikały stopniowo w dalszej części historii, więc sama sobie z nimi poradzisz. Wypowiedzi bohaterów nie są sztuczne, dzięki wprowadzaniu wtrąceń, co też pobudza zmysły czytelników. Przyczepię się tylko do jednego! Tyle razy ktoś wyzionął ducha w bardzo krwawy i fantazyjny sposób, a do nozdrzy bohaterów nie doleciał ten specyficzny zapach. Siedzę trochę w tej branży i uwierz, wrażenie jakie robi widok, jest niczym w porównaniu do woni.

Czas na poprawność. Nie robisz jakichś błędów ortograficznych, interpunkcyjnych też jest niewiele. Rzadko trafiają Ci się literówki i nieoddzielone wyrazy. Zaraz rzucimy światło na całą sprawę.

„ – Mój Boże, nie chciałabym cię wtedy wąchać. – Śmieje się, lecz szybko poważnieje, jakby uzmysłowiła sobie, że nie powinna żartować z istotnych spraw.”

„(…)a oczy sprawiały wrażenie ogromnych…” – Często opisujesz coś wyrazem „jakby”. Tak jak powyżej. Oczy były ogromne i tyle. Ja nie sprawiam wrażenia jakbym bekał, a bekam. Cała filozofia. W kontekście nic nie rzucało światła na te ślepia i nikt nikogo nie puknął w tył głowy. Co najwyżej mogłaś użyć sformułowania „wytrzeszczyć oczy”.

„(…)Copper, stulatek i jednocześnie najbogatszy człowieka na całym globie…” – Wkradło Ci się dodatkowe „a”.

„(…)że już nigdy nie będzie takjak dawniej…” – Zabrakło spacji, „tak jak”.

 „(…)szepcze staruszek z cewyższością…” – Z czym szepcze?

„(…)wylądować w klitce i stracić kolejnych dni na leżeniu…” – Brakuje słowa kilka.

„Wiem, że mój płacz był spowodowany kolejnym niekontrolowanym napadem wściekłości, niestety nie pierwszym…” – Niepierwszym. Przymiotniki i „nie” to nierozłączni partnerzy.

„Mimo że będę odwiedzał Soleil w myślach, trzymał jej rękę podczas odwiedzin kata, szeptał do ucha opowieści o wolności, ona już nigdy nie zazna szczęścia .” – Co ta kropka wyprawia? Po co ta spacja?

Nie sypie już błędami. Ostrzegam jedynie, że niektóre naprawdę łatwo zauważyć i powinnaś dokładniej badać grunt pod nogami.

Masz świetny pomysł i dużo chęci do pisania, lecz brakuje tej pisarskiej ręki. Owszem, czasem zaskoczysz dźwięcznym, romantycznym sformułowaniem, ale za dużo uwagi przywiązujesz do przemyśleń. Gdybyś do piaskownicy wprowadziła taki element, który zbiłby Sol z tropu, opowiadanie nabrałoby innego wymiaru. Wszystko jest niby dopięte na przysłowiowy „ostatni guzik”, mimo to reakcje Sol są do przewidzenia. Z główną bohaterką musi stać się coś intrygującego, coś co do niej nie pasuje… Rozumiesz?

Jak widzisz, jestem bardzo pozytywnie nastawiony (no, może grafika sprzedała mi mentalnego kopa w … rym do zupa poproszę). Sądzę, iż w pełni wykorzystałaś swój kawałek Internetu, a jak jeszcze trochę potrenujesz, zaskoczysz mnie kolejnym tworem.

Żegnam się z Państwem uprzejmie. Kurtyna w dół.  

Obrazek pochodzi ze strony zryte.pl